This is my answer to take a bow

i made this quite a long long time ago, different from the one made by ne-yo


dont want a round of applause
dont want a standing ovation
i look so dumb right now
standing outside your house
im trying to apologize
im sorry i made you cry
please! wont you come out

i say that im sorry you say not
baby coz you think that im only sorry i got caught

but im putting quite a show
thought i had you going
now you're trying to go
the curtains can't be closing
this is not a show
no im not playing
it can't be over now
no i wont take my bow

all the doors are closed
damn i think i break it all
girl i love you you're the one
girl i messed up more than once
please dont throw me out

i say that im sorry you say not
baby coz you think that im only sorry i got caught

but im putting quite a show
thought i had you going
now it's time to go
curtain's finally closing
this is not a show
baby im not playing
this can't be over now
dont wanna take my bow

coz there's a reward for just telling the truth
baby wont you believe that a man like me
can be faithful to you
let me hear your speech

how bout a round of applause
dont want that round of applause
and i put on quite a show
thought i had you going
now you're trying to go
but the curtains can't be closing
this is not a show
baby im not playing
this can't be over now
donw want to take my bow

Isang araw na umuulan at ikaw ay lumisan

Dalawang oras ka nang nakatitig sa blankong papel. Hindi pala madaling simulan ang isang artikulong tungkol sa wakas.

Saan ka nga ba maaaring magsimula?

Sa simula? Naaalala mo pa ba ang simula? Hindi na. Gaano man kahiwaga, ang simula ay nalilimot, nawawalan ng saysay dahil sa napipintong katapusan. Makabubuti lamang ang pag-uungkat sa nakaraan kung may bukas na yayapos sa iyo upang pawiin ang pangamba. Dahil kung wala, ang tanging magagawa ng simula ay ipaalala ang simula ng wakas.

Simulan mo kaya sa dahilan? Hindi rin pwede. Ang pinanghahawakan mo lang ay ang sino, ano, saan at kailan. Sadyang mailap ang bakit; may mga bagay na habang pilit iniintindi ay lalong nagiging mahirap maunawaan. O baka naman nasa harap mo na ang sagot. Ayaw mo lang itong paniwalaan kaya't pilit mong isinasantabi ang tanong na bumabagabag sa iyo. Hindi mo masisisi ang iyong sarili. Mahirap tanggapin na ang mga katotohanang nagpasaya sa mga araw mo ay panggagago.

Kung gayon, bakit hindi mo simulan sa ulan? Sa ulang hindi mo naman hiniling at dumating sa panahong hindi mo inaasahan. Sa ulang nagpakita sa iyong maaari kang tumingala sa langit at tumayo sa gitna ng kalsada, habang nilulunod ng mga patak ng tubig ang iyong kasuotan at mga gamit.

Tama. Sa ulan. Binago ka ng ulan.

Itinuro sa iyo ng ulan na ang mga tao sa buhay mo ay darating at aalis kung kailan nila gusto. Wala kang magagawa. Hindi mo sila mapipilit na manatili. Hindi mo sila mapipigilang lumisan. Titila ang bawat ulan. Hindi nito sasabihin kung kailan, pero mararamdaman mo ang paglumanay ng hangin at ang paghawi ng mga ulap.

Ang maiiwan ay ikaw... at isang puwang.

Ang pangungulila ay hindi nag-uugat sa paglisan, kundi sa pamamaalam. Ang isang taong pinahahalagahan mo ay maaaring magpaalam nang hindi umaalis, subalit maaari rin siyang umalis nang hindi nagpapaalam. Paunti-unti. Dahan-dahan. Patuloy ang pagtakbo ng buhay sa kanya, habang sa iyo, dumarating sa bawat araw ang kapiraso ng wakas.

Minsan tuloy, naiisip mong mas maigi pang matapos na lang ang lahat sa simula. Nang sa gayon, walang pinagkatagu-tagong text message na kailangang burahin, walang mga sandaling dapat ibaon sa limot at walang puwang na palalalimin ng pangungulila.

Nakapapagod maghintay kung kailan muling mapupunan ang puwang na tanging ikaw ang nakadarama. Mas madali itong pag-ipunan ng galit at pagkamuhi.

Pero hindi mo gagawin iyon. Hahayaan mo lang na dumaloy sa iyong pisngi ang mga luha at kahuli-hulihang patak ng ulan. Alinman ang unang maubos, ikaw ay patuloy na tatayo sa gitna ng daan.

Maghihintay. Aasa.

Dahil kahit maging balewala ka na sa isang tao, mananatili siyang importante sa iyo.

part 2

http://rakista.com/viewtopic.php?f=1005&t=11310&start=90

eto po ung sumunod sa mga stories ko

2nd gf ko xa

varsity xa ng letran calamba for badminton and volleyball

i met her dahil sa bez ko, then aun ligaw ligaw tpos nging kmi nung pasko ng 2006

i thought she was the girl for me.. nung unag mga months ang sweet nya tpos super caring xa

i could say s knya ung pinakamaraming sacrifices ko

like i study here in manila (PLM) then taga letran calamba nga xa
uwian nmin 8pm tpos su2nduin ko p xa sa calamba, darating me dun by 10 pm then makakauwi me sa haus 2am (mabait n estudyante)

when her lolo died wla me perang pampamasahe kc sem break nun
nagalit xa skin but noon ko lng naisip n pde ko plang ibenta ung drumstick ni vic(bamboo) para mgkapera so i sell the drumstick.. sakto pamasahe lng ang dala ko.. nung dumating me sa lamay ng lolo nya.. i feel like i was a ghost to her.. di nya ko pinapansin, dinadaandaanan lng nya ako and parang i never existed..
2 hours passed i txted her para mkausap ko xa.. wlang reply.. 4,5,6,7,8,9 hours passed and i decided to confront her pero umiwas xa, ( di kami legal kaya di me lumalapit sa family nya) it was 8Pm n and still di p ko kumakain ng tanghalian dahil wla nga me pera( ung tipong piso lang ang mawala sau wla k ng chance makauwi)

ive waited for 19 hours for nothing.. not even a "HI" or "HELLO"

i really love her so much... nung 7 months n kmi nkipag cool off xa.. sabi nya wla n daw me time for her.. sa takot n mawala xa ginawa ko lahat... pg praktis nila nndun ako, every game nndun me..

my instance p nga n nung pmunta me sa san beda alabang ( dun xe game nila) nung nglalaro n xa ive greeted her kc ang gling nya den she scolded me n wag muna lumapit (akala ko pagod lang, takot pala xa sa coach nya)

and nung pauwi n (FYI ang san beda is nasa loob ng 1 subdi) ive walked alone... habang xa nasa van kasama ung mga teammates nya..

tinext ko n lng xa sabi ko "i think its much better to walk a hundred mile with your love one rather than to sit on a vehicle while your love one is walking alone"


then ngkabalikan n kmi ehehe saya ko xempre

but that happiness only lasted for a few weeks.. nkipag break xa skin nung 9 months n kmi


SHE DUMPED ME FOR A VERY WEIRD AND ODD REASON:


SHE MISSES ME SO MUCH

Personal love stories part 1

this is my first sad experience sa love


this happened 2005...



1st time ko ngkaGF and i love her so much..khit illegal kmi


we met kc studyante ko ung lil bro nya ( i used to give drum lessons to kids)


tpos aun developan n kc sinusundo nya ung bro nya sa studio...


eh mjo mayaman ung family nila..

i become a influence to his brother hanggang sa nging band member n uns bro nya


i was really proud kc estudyante ko un eh..

pero ngagalit pala ung dad nya kc ayaw ng dad nya maincline sa music ung anak nya kc gusto n daw nung bro nya n mgconeservatory of music

eh gusto ng dad nya n business management..

aun kontrabida ang labas ko

then one time nahuli kmi ng dad nya n mgkasama

aun nalaman n kmi

pinapili xa kung studies o ako


sabi ko n lng sa dad nya "sir ako n lng po lalayo, its better to see her habe a diploma"


meron n kming communication then she's telling me she still loves me

ako nmn asa p rin.. kc nga umaasa ako n pgkgraduate nmin mgkkblikan kmi

then one day nalaman ko n lng sa common friend n my BF n xa...


then her brother confess to me.. gnmit nya ung dad nya para mkipagbreak skin...

dang! ive sacrificed pero ginamit lng pla me...

http://rakista.com/viewtopic.php?f=1005&t=11310&start=90

Ang (A)lamat ng pulang ngipin

Nagdadalaga na si Nimpa. Tinutubuan na siya ng pimples at nagsisimulang umumbok ang kanyang harapan. Sa makalawa, ipagdiriwang na niya ang ika-13 kaarawan. Gaganapin na ang kanyang kinatatakutan niyang ritwal ng pagtitinta ng ngipin. Sa seremonyang ito, habang nginunguya ang nganga, bababa si Daugbulawon – ang diyosa ng kagandahan – upang sumanid at gisingin ang kaluluwang natutulog sa murang katawan ni Nimpa.

Punla

Kung naiintidihan lang ni Nimpa ang mahabang kasaysayan at kahalagahan ng ritwal na pagnganganga sa kanilang kultura, marahil, hindi na siya aalma pa. Ang pagnganganga o betel nut chewing ay isang kaugalian ng pagnguya ng bunga ng areca at apog na nakabalot sa dahon ng ikmo. Pinaniniwalaang nagsimula ang tradisyon ito 4,500 hanggang 5,000 taon na ang nakararaan. Ayon kay Rosa Magno-Icagasi, isang iskolar ng araling pansining, laganap ang pagnganganga sa lahat ng etnolingwistikong grupo – mula Batanes hanggang Tawi-Tawi, sa kabundukan at kapatagan, sa lipunan ng mga Kristiyano at Muslim, at gayundin sa mga tribong animistiko.

Ayon sa mga alamat, isang sagradong pamana ng mga diyosa ang ritwal ng pagnganganga. Dahil sa mayamang mitolohiyang bumabalot dito, naging sentro ito ng pamumuhay ng mga katutubong Pilipino. Lahat ng gawaing panlipunan tulad ng kasalan, lamay, paglilitis o pagpupulong ay nagsisimula at nagtatapos sa pagnganganga. Noong sinaunang panahon, maaring maubusan ng bigas o mais ang isang pamilya ngunit hindi kailanman ang nganga.

Masusukat ang kahalagahan ng pagnganganga sa lipunan ng mga katutubo sa paggamit nito sa wika, ayon din kay Magno-Icagasi. Mahahanap ang terminolohiyang ito sa iba’t ibang anyo ng panitikan—tulad ng bugtong, kasabihan, at alamat – saan mang lugar ng Pilipinas. Sa katunayan, mas marami pang salita tungkol sa nganga kaysa sa bigas, buko, at mais. Makikita rin ang nganga sa mga alamat ng mga Tiruray, Manobo, Bagobo, Hanunoo at sa mga kasabihan ng mga Pangasinanense, Tagalog, Kalinga, at Yakan.

Pagdura at Paglimot

Subalit sa kasalukuyan, unti-unting kumukupas ang tradisyon ng pagnganganga dahil sa pagpasok at paglaganap ng kulturang popular na tangan ng mass media. Bilang isa sa mga salarin sa tuluyang pagkawala ng katutubong gawi at paniniwala, sa kumpas ng mass media, naididikta kung ano ang uso at hindi, tama at mali, maganda at pangit. Hinuhubog ito ng kanluraning pananaw kaya napalalaganap ang pagsupil ng kulturang tradisyonal.

Ganito hinuhubog ng mass media ang pananaw ni Nimpa. Sa mga panoorin sa telebisyon at larawan sa diyaryo’t magasin, nahihibang siya sa kanyang mga hinahangaan artista. Tulad ng iba pang kabataan, pinapangarap din niyang matamo ang sinasabing magandang anyo ng kanyang mga idolo. Ginagaya ang hitsura, porma at pananamit ng kanilang mga hinahangaan; na pinakete, inayusan, at binihisan ng mundo ng showbiz. Kaya’t hindi nakapagtataka, abalang-abala si Nimpa sa pagpapaganda, sa pagpapahaba ng buhok, at pagpapaputi ng ngipin. Gusto niya maging Britney Spears o Kristine Hermosa.

Ngunit habang naaakit siya sa kinang ng showbiz, nagiging alipin siya sa dikta ng mga institusyong nagpapalaganap ng kulturang popular. Malaki ang ginagampanang papel ng mga kapitalista sa pagpapalago ng ganitong kultura dahil ang kulturang popular ay laging nakaangkla sa dikta ng konsyumerismo. Katambal ng popular na konseptong pinpalaganap ng media, sinusulong din ng kulturang popular ang mga produktong makatutulong sa pagtamo ng ninanais na katayuan o hitsura. Binulag na si Nimpa ng mga patalastas ng mga produktong pampaputi ng ngipin at pampabango ng hininga. Para sa kanya, hindi na rin ang mapait na nganga ang katangap-tangap na nguyain, kundi ang matamis na bubble gum.

Dahil sa pangingibabaw ng kulturang popular, natitinag ang mga etnikong grupo sa lipunang ginagalawan ni Nimpa. Ang nangyayaring dominasyong ito ng isang kultura (na kadalasa’y produkto ng Kanluran) sa isa pang kultura ang tinatawag na “cultural hegemony.” Ayon kay Antonio Gramsci, isang Italyanong teorista, paraan ito ng isang dominanteng grupo upang magpatuloy sa kapangyarihan sa pamamagitan ng pagkontrol ng mga institusyong kultural. Sa kaso ng Pilipinas, pinapalawig ng mass media ang gahum na ito upang humakot ng kita at mapanatili sa kanilang katayuan ang dominanting pangkat.

Kaya’t masasabing ang kultura at mitolohiyang bumabalot sa pagnganganga ay isang terayn ng tunggalian ng mga taong nakikinabang sa pagkamatay o sa pagpapatuloy nito. Nagsasalpukan na parang dalawang batong ayaw magpatinag. Maraming lebel ng kontradiksyon ang nagaganap dito habang marami ang nabibitag sa gitna ng banataan ng magkatunggali. Hindi isang madaling linggatong ang bumabagabag kay Nimpa. Hindi ito simpleng usapin ng banggaan ng luma at bagong tradisyon o ng pag-iiba ng kaisipan at pananaw tungkol sa kultura at lipunan. Higit sa lahat, ito ay usapin ng kapangyarihan at ang unti-unting pagkitil nito sa iba’t ibang gawaing katutubo.

At sa banggaan ng kulturang popular at etnikong tradisyon, lumilitaw ang pagkabihag ni Nimpa sa una na mas niyayakap ng nakararami at itinuturing na mas katangap-tangap.

Bunga

Ngunit sa kabila ng pananaig ng mga dayuhang kultura, ayon nga kay Nick Joaquin, lagi’t lagi pa rin tayong mumultuhin ng kulturang residual ng mga katutubo. Mahalagang tandaang hindi lahat ng banyagang impluwensiya ay masama – mapanupil lang ang mga ito kung may nagaganap na dominasyon sa lipunan.

At dahil unti-unting nawawala ang ating mga katutubong tradisyon, tayo’y napipilitang na magbalik-tanaw na lamang sa panahong malaya tayong bumuo at gumawa ng sarili nating kultura. Ngunit hanggang nabubuhay pa ang mga ganitong tradisyon, nabubuhay din ang puwersang sumasalungat laban sa isang kulturang homogenized. Dahil ang mga kagawiang ito ang nagpapatibay at nagpapaalala sa ating nakaraan.

Mahirap sumalungat sa rumaragasang ilog. Ito ang natanto ni Nimpa habang napapagitna siya sa kontensyon ng iba’t ibang kultura. At sa gitna ng giitan, napipilitan siyang pumili sa dalawang magkatunggaling kultura. Pero buo na ang pasya ni Nimpa na magkaroon ng “pearly white teeth” dahil nabihag na siya ng nangingibabaw na hegemonya. Dahil mahirap maging mapula sa kalawakan/espasyo ng kaputian.

The Mistress and Me

They say that the evening sky is a mistress, a very lonely mistress. Forever parted from his lover, the morning sky. In each passing day, they only meet twice, during sunrise and sunset. Their ill-fated love, marked by the transitionof day and night, night and day, bounded by some laws of universe, is brief and full of grief. In those fleeting seconds where they meet, where each exchanges sweet nothings to each other hastily, and embracing as much as they could, they give assurance that they will see each other in the next transition.

The sun, in his rise to his mighty throne, separates them brutally, forcefully at sunrise, leaving the mistress all alone in the darkness of her own misery. The regal moon separates them at sunset, with her pleadings that they must heed to the call of the cosmos, that they, the mistress and her lover, must serve their sentence faithfully, that their love must not and should not happen. And just like in sunrise, they part at sunset with bitterness painted in their faces. They understand well that their love was doomed, doomed to fail because it was forbidden. After eons and eons, this became their charade, their curse.

And this is our story, isn’t it? How ironically appropriate. We are separated by the people around us, by unexplainable circumstances and by our fate. We know that we have it, that spark that gives fire in our hearts, that unexplainable something, that we enjoy our company as much as we enjoy the memories we leave behind. But our union (if they call it love then let them be), was not meant to be. Not probably in this lifetime because we live different lives, have different fates, have different paths of glory, and have different destinies to fulfill.

Tragic isn’t it? We are held captive by our own fate. We are what our destiny is. We can not fight back and rage against our destiny because by doing so we are in a danger of losing our own humanity, our own sanity. I tried to fight back; I tried to break away from the shackles of my fate, to run away with you. But I could not, because I am already weak, tired, weary and hurting from the scars of my past. I'm reduced to an abominable specter, waiting for that time when we finally go with our separate ways. At least we have the memories to look back, memories to cherish for. We will utter our farewells with sobs; probably hug for the last time.

But before we pursue with our different paths, I will make that last attempt to alter my fate and let it intertwine with yours - if not in this lifetime then maybe in the next - because I am chained to my promise that I will destroy my destiny just to be with you. Because I know that our souls are linked by an unseen rope, pulling me wherever you go. Yep, somewhere down the road, we will meet again in that junction, at the crossroads of our lives. If we fail in this lifetime, I hope and wish that we will be better off in the after-life.

As I stare at the stars, consoling the mistress of the sky and watching the moon sitting in its majestic throne, I began to weep not only because of you, not only because of this ruckus, not only because I am missing you so much but mainly because I fear so much that maybe, just maybe, we will end up like them: living a tragic and miserable life, forever prisoners of their fate.

Sana

Pagpatak ng alas siyete y medya, bumibigat na ang tibok ng puso ko.Tila lahat ng bagay sa paligid ay kumakaripas sa pagsabay sa paglipas ng oras. Nagmamadali, bumibilis. Pinipilit kong maunahan ang pagdating ng ala otso y medya. Alam kong sa ganitong oras ka dumarating. Pinipilit kong maunahan ang iyong pagdating, ang pagbukas mo ng pintuan at ang pagtingin mo sa iyong salamin.

Kapag pinapalad, andito ako sa isang lugar na di kalayuan kung asan ka. Tinitingnan at tinatanaw ang napakaganda mong mukha. Sabay nito ang pag higop ng kape at iniisip kung papansinin mo ba ako ‘pag tayo ay nagkasalubong. Tumitigil ang aking mundo, para akong isang bata na nakatanga sa isang estante na puno ng magagandang laruan. Para akong nakatitig sa paglubog ng araw, ninamnam ang bawat sandali na namamasdan ka. Sa loob ng kinse minutos, ganito ang buhay ko.

May ilang buwan na rin ang nakalipas ng tayo ay nagkakilala. Hindi tayo ganong ka-close, iba ang kaibigan mo at iba rin ang mga kaibigan ko. Pero tinamaan ako, love at first sight ika nga ng iba. Walang may alam nito, ako lang. Kinimkim ko ito sa sarili ko. May mga ilang pagkakataong nagkakausap tayo, pero hindi tungkol sa nararamdaman ko kundi sa trabaho, may mga ilang beses na rin kitang napatawa gamit ang mga luma kong jokes, masaya ako ‘pag nakikita kitang nakatawa. Kontento na ako dun.

Alam kong hindi sapat ‘yun para magustuhan mo ako, ni hindi mo nga alam na may gusto ako sa’yo. Habang tumatagal, lalong lumalalim ang nararamdaman ko sa’yo. Mahal na kita. Ngayon naniniwala na ako na pwede palang turuan ang puso. Pero wala akong ginawa, natakot ako, marami akong ginawang dahilan para pigilan ang pag-ibig ko sayo. Inaamin ko naduwag ako.Nalaman ko na lang, sinagot mo na pala yung isang nanliligaw sa’yo. Nadurog ang aking puso, ngayon nagsisi ako na sana man lang nagparamdam ako ng aking pag-ibig.

Pero huli na ang lahat.

Ilang araw na lang malapit na ang araw ng mga puso, sa aking pagbibilang, eto na ata ang ikatlo kong taon na mag-va-valentine na mag isa. Ngayon, kapag binabalikan ko ang mga pangyayaring iyon, lahat ng aking pangungusap ay nasisimulan ng sana.

Sana nasabi ko sa’yo. Sana ako ang minahal mo. Sana masaya tayo ngayon. Sana mas mapapatawa kita. Sana mas aalagaan kita, mas mahahalin kita at mas iingatan kita. Sana. Napakasarap ibahagi ang iyong buhay sa taong mahal mo at alam mong mahal ka.Hanggang ngayon, inuunahan ko pa rin ang iyong pagdating, ang pagbukas mo ng pintuan at pagtingin mo sa iyong salamin. Sa loob ng kinse minutos.