This is my answer to take a bow

i made this quite a long long time ago, different from the one made by ne-yo


dont want a round of applause
dont want a standing ovation
i look so dumb right now
standing outside your house
im trying to apologize
im sorry i made you cry
please! wont you come out

i say that im sorry you say not
baby coz you think that im only sorry i got caught

but im putting quite a show
thought i had you going
now you're trying to go
the curtains can't be closing
this is not a show
no im not playing
it can't be over now
no i wont take my bow

all the doors are closed
damn i think i break it all
girl i love you you're the one
girl i messed up more than once
please dont throw me out

i say that im sorry you say not
baby coz you think that im only sorry i got caught

but im putting quite a show
thought i had you going
now it's time to go
curtain's finally closing
this is not a show
baby im not playing
this can't be over now
dont wanna take my bow

coz there's a reward for just telling the truth
baby wont you believe that a man like me
can be faithful to you
let me hear your speech

how bout a round of applause
dont want that round of applause
and i put on quite a show
thought i had you going
now you're trying to go
but the curtains can't be closing
this is not a show
baby im not playing
this can't be over now
donw want to take my bow

Isang araw na umuulan at ikaw ay lumisan

Dalawang oras ka nang nakatitig sa blankong papel. Hindi pala madaling simulan ang isang artikulong tungkol sa wakas.

Saan ka nga ba maaaring magsimula?

Sa simula? Naaalala mo pa ba ang simula? Hindi na. Gaano man kahiwaga, ang simula ay nalilimot, nawawalan ng saysay dahil sa napipintong katapusan. Makabubuti lamang ang pag-uungkat sa nakaraan kung may bukas na yayapos sa iyo upang pawiin ang pangamba. Dahil kung wala, ang tanging magagawa ng simula ay ipaalala ang simula ng wakas.

Simulan mo kaya sa dahilan? Hindi rin pwede. Ang pinanghahawakan mo lang ay ang sino, ano, saan at kailan. Sadyang mailap ang bakit; may mga bagay na habang pilit iniintindi ay lalong nagiging mahirap maunawaan. O baka naman nasa harap mo na ang sagot. Ayaw mo lang itong paniwalaan kaya't pilit mong isinasantabi ang tanong na bumabagabag sa iyo. Hindi mo masisisi ang iyong sarili. Mahirap tanggapin na ang mga katotohanang nagpasaya sa mga araw mo ay panggagago.

Kung gayon, bakit hindi mo simulan sa ulan? Sa ulang hindi mo naman hiniling at dumating sa panahong hindi mo inaasahan. Sa ulang nagpakita sa iyong maaari kang tumingala sa langit at tumayo sa gitna ng kalsada, habang nilulunod ng mga patak ng tubig ang iyong kasuotan at mga gamit.

Tama. Sa ulan. Binago ka ng ulan.

Itinuro sa iyo ng ulan na ang mga tao sa buhay mo ay darating at aalis kung kailan nila gusto. Wala kang magagawa. Hindi mo sila mapipilit na manatili. Hindi mo sila mapipigilang lumisan. Titila ang bawat ulan. Hindi nito sasabihin kung kailan, pero mararamdaman mo ang paglumanay ng hangin at ang paghawi ng mga ulap.

Ang maiiwan ay ikaw... at isang puwang.

Ang pangungulila ay hindi nag-uugat sa paglisan, kundi sa pamamaalam. Ang isang taong pinahahalagahan mo ay maaaring magpaalam nang hindi umaalis, subalit maaari rin siyang umalis nang hindi nagpapaalam. Paunti-unti. Dahan-dahan. Patuloy ang pagtakbo ng buhay sa kanya, habang sa iyo, dumarating sa bawat araw ang kapiraso ng wakas.

Minsan tuloy, naiisip mong mas maigi pang matapos na lang ang lahat sa simula. Nang sa gayon, walang pinagkatagu-tagong text message na kailangang burahin, walang mga sandaling dapat ibaon sa limot at walang puwang na palalalimin ng pangungulila.

Nakapapagod maghintay kung kailan muling mapupunan ang puwang na tanging ikaw ang nakadarama. Mas madali itong pag-ipunan ng galit at pagkamuhi.

Pero hindi mo gagawin iyon. Hahayaan mo lang na dumaloy sa iyong pisngi ang mga luha at kahuli-hulihang patak ng ulan. Alinman ang unang maubos, ikaw ay patuloy na tatayo sa gitna ng daan.

Maghihintay. Aasa.

Dahil kahit maging balewala ka na sa isang tao, mananatili siyang importante sa iyo.

part 2

http://rakista.com/viewtopic.php?f=1005&t=11310&start=90

eto po ung sumunod sa mga stories ko

2nd gf ko xa

varsity xa ng letran calamba for badminton and volleyball

i met her dahil sa bez ko, then aun ligaw ligaw tpos nging kmi nung pasko ng 2006

i thought she was the girl for me.. nung unag mga months ang sweet nya tpos super caring xa

i could say s knya ung pinakamaraming sacrifices ko

like i study here in manila (PLM) then taga letran calamba nga xa
uwian nmin 8pm tpos su2nduin ko p xa sa calamba, darating me dun by 10 pm then makakauwi me sa haus 2am (mabait n estudyante)

when her lolo died wla me perang pampamasahe kc sem break nun
nagalit xa skin but noon ko lng naisip n pde ko plang ibenta ung drumstick ni vic(bamboo) para mgkapera so i sell the drumstick.. sakto pamasahe lng ang dala ko.. nung dumating me sa lamay ng lolo nya.. i feel like i was a ghost to her.. di nya ko pinapansin, dinadaandaanan lng nya ako and parang i never existed..
2 hours passed i txted her para mkausap ko xa.. wlang reply.. 4,5,6,7,8,9 hours passed and i decided to confront her pero umiwas xa, ( di kami legal kaya di me lumalapit sa family nya) it was 8Pm n and still di p ko kumakain ng tanghalian dahil wla nga me pera( ung tipong piso lang ang mawala sau wla k ng chance makauwi)

ive waited for 19 hours for nothing.. not even a "HI" or "HELLO"

i really love her so much... nung 7 months n kmi nkipag cool off xa.. sabi nya wla n daw me time for her.. sa takot n mawala xa ginawa ko lahat... pg praktis nila nndun ako, every game nndun me..

my instance p nga n nung pmunta me sa san beda alabang ( dun xe game nila) nung nglalaro n xa ive greeted her kc ang gling nya den she scolded me n wag muna lumapit (akala ko pagod lang, takot pala xa sa coach nya)

and nung pauwi n (FYI ang san beda is nasa loob ng 1 subdi) ive walked alone... habang xa nasa van kasama ung mga teammates nya..

tinext ko n lng xa sabi ko "i think its much better to walk a hundred mile with your love one rather than to sit on a vehicle while your love one is walking alone"


then ngkabalikan n kmi ehehe saya ko xempre

but that happiness only lasted for a few weeks.. nkipag break xa skin nung 9 months n kmi


SHE DUMPED ME FOR A VERY WEIRD AND ODD REASON:


SHE MISSES ME SO MUCH

Personal love stories part 1

this is my first sad experience sa love


this happened 2005...



1st time ko ngkaGF and i love her so much..khit illegal kmi


we met kc studyante ko ung lil bro nya ( i used to give drum lessons to kids)


tpos aun developan n kc sinusundo nya ung bro nya sa studio...


eh mjo mayaman ung family nila..

i become a influence to his brother hanggang sa nging band member n uns bro nya


i was really proud kc estudyante ko un eh..

pero ngagalit pala ung dad nya kc ayaw ng dad nya maincline sa music ung anak nya kc gusto n daw nung bro nya n mgconeservatory of music

eh gusto ng dad nya n business management..

aun kontrabida ang labas ko

then one time nahuli kmi ng dad nya n mgkasama

aun nalaman n kmi

pinapili xa kung studies o ako


sabi ko n lng sa dad nya "sir ako n lng po lalayo, its better to see her habe a diploma"


meron n kming communication then she's telling me she still loves me

ako nmn asa p rin.. kc nga umaasa ako n pgkgraduate nmin mgkkblikan kmi

then one day nalaman ko n lng sa common friend n my BF n xa...


then her brother confess to me.. gnmit nya ung dad nya para mkipagbreak skin...

dang! ive sacrificed pero ginamit lng pla me...

http://rakista.com/viewtopic.php?f=1005&t=11310&start=90

Ang (A)lamat ng pulang ngipin

Nagdadalaga na si Nimpa. Tinutubuan na siya ng pimples at nagsisimulang umumbok ang kanyang harapan. Sa makalawa, ipagdiriwang na niya ang ika-13 kaarawan. Gaganapin na ang kanyang kinatatakutan niyang ritwal ng pagtitinta ng ngipin. Sa seremonyang ito, habang nginunguya ang nganga, bababa si Daugbulawon – ang diyosa ng kagandahan – upang sumanid at gisingin ang kaluluwang natutulog sa murang katawan ni Nimpa.

Punla

Kung naiintidihan lang ni Nimpa ang mahabang kasaysayan at kahalagahan ng ritwal na pagnganganga sa kanilang kultura, marahil, hindi na siya aalma pa. Ang pagnganganga o betel nut chewing ay isang kaugalian ng pagnguya ng bunga ng areca at apog na nakabalot sa dahon ng ikmo. Pinaniniwalaang nagsimula ang tradisyon ito 4,500 hanggang 5,000 taon na ang nakararaan. Ayon kay Rosa Magno-Icagasi, isang iskolar ng araling pansining, laganap ang pagnganganga sa lahat ng etnolingwistikong grupo – mula Batanes hanggang Tawi-Tawi, sa kabundukan at kapatagan, sa lipunan ng mga Kristiyano at Muslim, at gayundin sa mga tribong animistiko.

Ayon sa mga alamat, isang sagradong pamana ng mga diyosa ang ritwal ng pagnganganga. Dahil sa mayamang mitolohiyang bumabalot dito, naging sentro ito ng pamumuhay ng mga katutubong Pilipino. Lahat ng gawaing panlipunan tulad ng kasalan, lamay, paglilitis o pagpupulong ay nagsisimula at nagtatapos sa pagnganganga. Noong sinaunang panahon, maaring maubusan ng bigas o mais ang isang pamilya ngunit hindi kailanman ang nganga.

Masusukat ang kahalagahan ng pagnganganga sa lipunan ng mga katutubo sa paggamit nito sa wika, ayon din kay Magno-Icagasi. Mahahanap ang terminolohiyang ito sa iba’t ibang anyo ng panitikan—tulad ng bugtong, kasabihan, at alamat – saan mang lugar ng Pilipinas. Sa katunayan, mas marami pang salita tungkol sa nganga kaysa sa bigas, buko, at mais. Makikita rin ang nganga sa mga alamat ng mga Tiruray, Manobo, Bagobo, Hanunoo at sa mga kasabihan ng mga Pangasinanense, Tagalog, Kalinga, at Yakan.

Pagdura at Paglimot

Subalit sa kasalukuyan, unti-unting kumukupas ang tradisyon ng pagnganganga dahil sa pagpasok at paglaganap ng kulturang popular na tangan ng mass media. Bilang isa sa mga salarin sa tuluyang pagkawala ng katutubong gawi at paniniwala, sa kumpas ng mass media, naididikta kung ano ang uso at hindi, tama at mali, maganda at pangit. Hinuhubog ito ng kanluraning pananaw kaya napalalaganap ang pagsupil ng kulturang tradisyonal.

Ganito hinuhubog ng mass media ang pananaw ni Nimpa. Sa mga panoorin sa telebisyon at larawan sa diyaryo’t magasin, nahihibang siya sa kanyang mga hinahangaan artista. Tulad ng iba pang kabataan, pinapangarap din niyang matamo ang sinasabing magandang anyo ng kanyang mga idolo. Ginagaya ang hitsura, porma at pananamit ng kanilang mga hinahangaan; na pinakete, inayusan, at binihisan ng mundo ng showbiz. Kaya’t hindi nakapagtataka, abalang-abala si Nimpa sa pagpapaganda, sa pagpapahaba ng buhok, at pagpapaputi ng ngipin. Gusto niya maging Britney Spears o Kristine Hermosa.

Ngunit habang naaakit siya sa kinang ng showbiz, nagiging alipin siya sa dikta ng mga institusyong nagpapalaganap ng kulturang popular. Malaki ang ginagampanang papel ng mga kapitalista sa pagpapalago ng ganitong kultura dahil ang kulturang popular ay laging nakaangkla sa dikta ng konsyumerismo. Katambal ng popular na konseptong pinpalaganap ng media, sinusulong din ng kulturang popular ang mga produktong makatutulong sa pagtamo ng ninanais na katayuan o hitsura. Binulag na si Nimpa ng mga patalastas ng mga produktong pampaputi ng ngipin at pampabango ng hininga. Para sa kanya, hindi na rin ang mapait na nganga ang katangap-tangap na nguyain, kundi ang matamis na bubble gum.

Dahil sa pangingibabaw ng kulturang popular, natitinag ang mga etnikong grupo sa lipunang ginagalawan ni Nimpa. Ang nangyayaring dominasyong ito ng isang kultura (na kadalasa’y produkto ng Kanluran) sa isa pang kultura ang tinatawag na “cultural hegemony.” Ayon kay Antonio Gramsci, isang Italyanong teorista, paraan ito ng isang dominanteng grupo upang magpatuloy sa kapangyarihan sa pamamagitan ng pagkontrol ng mga institusyong kultural. Sa kaso ng Pilipinas, pinapalawig ng mass media ang gahum na ito upang humakot ng kita at mapanatili sa kanilang katayuan ang dominanting pangkat.

Kaya’t masasabing ang kultura at mitolohiyang bumabalot sa pagnganganga ay isang terayn ng tunggalian ng mga taong nakikinabang sa pagkamatay o sa pagpapatuloy nito. Nagsasalpukan na parang dalawang batong ayaw magpatinag. Maraming lebel ng kontradiksyon ang nagaganap dito habang marami ang nabibitag sa gitna ng banataan ng magkatunggali. Hindi isang madaling linggatong ang bumabagabag kay Nimpa. Hindi ito simpleng usapin ng banggaan ng luma at bagong tradisyon o ng pag-iiba ng kaisipan at pananaw tungkol sa kultura at lipunan. Higit sa lahat, ito ay usapin ng kapangyarihan at ang unti-unting pagkitil nito sa iba’t ibang gawaing katutubo.

At sa banggaan ng kulturang popular at etnikong tradisyon, lumilitaw ang pagkabihag ni Nimpa sa una na mas niyayakap ng nakararami at itinuturing na mas katangap-tangap.

Bunga

Ngunit sa kabila ng pananaig ng mga dayuhang kultura, ayon nga kay Nick Joaquin, lagi’t lagi pa rin tayong mumultuhin ng kulturang residual ng mga katutubo. Mahalagang tandaang hindi lahat ng banyagang impluwensiya ay masama – mapanupil lang ang mga ito kung may nagaganap na dominasyon sa lipunan.

At dahil unti-unting nawawala ang ating mga katutubong tradisyon, tayo’y napipilitang na magbalik-tanaw na lamang sa panahong malaya tayong bumuo at gumawa ng sarili nating kultura. Ngunit hanggang nabubuhay pa ang mga ganitong tradisyon, nabubuhay din ang puwersang sumasalungat laban sa isang kulturang homogenized. Dahil ang mga kagawiang ito ang nagpapatibay at nagpapaalala sa ating nakaraan.

Mahirap sumalungat sa rumaragasang ilog. Ito ang natanto ni Nimpa habang napapagitna siya sa kontensyon ng iba’t ibang kultura. At sa gitna ng giitan, napipilitan siyang pumili sa dalawang magkatunggaling kultura. Pero buo na ang pasya ni Nimpa na magkaroon ng “pearly white teeth” dahil nabihag na siya ng nangingibabaw na hegemonya. Dahil mahirap maging mapula sa kalawakan/espasyo ng kaputian.

The Mistress and Me

They say that the evening sky is a mistress, a very lonely mistress. Forever parted from his lover, the morning sky. In each passing day, they only meet twice, during sunrise and sunset. Their ill-fated love, marked by the transitionof day and night, night and day, bounded by some laws of universe, is brief and full of grief. In those fleeting seconds where they meet, where each exchanges sweet nothings to each other hastily, and embracing as much as they could, they give assurance that they will see each other in the next transition.

The sun, in his rise to his mighty throne, separates them brutally, forcefully at sunrise, leaving the mistress all alone in the darkness of her own misery. The regal moon separates them at sunset, with her pleadings that they must heed to the call of the cosmos, that they, the mistress and her lover, must serve their sentence faithfully, that their love must not and should not happen. And just like in sunrise, they part at sunset with bitterness painted in their faces. They understand well that their love was doomed, doomed to fail because it was forbidden. After eons and eons, this became their charade, their curse.

And this is our story, isn’t it? How ironically appropriate. We are separated by the people around us, by unexplainable circumstances and by our fate. We know that we have it, that spark that gives fire in our hearts, that unexplainable something, that we enjoy our company as much as we enjoy the memories we leave behind. But our union (if they call it love then let them be), was not meant to be. Not probably in this lifetime because we live different lives, have different fates, have different paths of glory, and have different destinies to fulfill.

Tragic isn’t it? We are held captive by our own fate. We are what our destiny is. We can not fight back and rage against our destiny because by doing so we are in a danger of losing our own humanity, our own sanity. I tried to fight back; I tried to break away from the shackles of my fate, to run away with you. But I could not, because I am already weak, tired, weary and hurting from the scars of my past. I'm reduced to an abominable specter, waiting for that time when we finally go with our separate ways. At least we have the memories to look back, memories to cherish for. We will utter our farewells with sobs; probably hug for the last time.

But before we pursue with our different paths, I will make that last attempt to alter my fate and let it intertwine with yours - if not in this lifetime then maybe in the next - because I am chained to my promise that I will destroy my destiny just to be with you. Because I know that our souls are linked by an unseen rope, pulling me wherever you go. Yep, somewhere down the road, we will meet again in that junction, at the crossroads of our lives. If we fail in this lifetime, I hope and wish that we will be better off in the after-life.

As I stare at the stars, consoling the mistress of the sky and watching the moon sitting in its majestic throne, I began to weep not only because of you, not only because of this ruckus, not only because I am missing you so much but mainly because I fear so much that maybe, just maybe, we will end up like them: living a tragic and miserable life, forever prisoners of their fate.

Sana

Pagpatak ng alas siyete y medya, bumibigat na ang tibok ng puso ko.Tila lahat ng bagay sa paligid ay kumakaripas sa pagsabay sa paglipas ng oras. Nagmamadali, bumibilis. Pinipilit kong maunahan ang pagdating ng ala otso y medya. Alam kong sa ganitong oras ka dumarating. Pinipilit kong maunahan ang iyong pagdating, ang pagbukas mo ng pintuan at ang pagtingin mo sa iyong salamin.

Kapag pinapalad, andito ako sa isang lugar na di kalayuan kung asan ka. Tinitingnan at tinatanaw ang napakaganda mong mukha. Sabay nito ang pag higop ng kape at iniisip kung papansinin mo ba ako ‘pag tayo ay nagkasalubong. Tumitigil ang aking mundo, para akong isang bata na nakatanga sa isang estante na puno ng magagandang laruan. Para akong nakatitig sa paglubog ng araw, ninamnam ang bawat sandali na namamasdan ka. Sa loob ng kinse minutos, ganito ang buhay ko.

May ilang buwan na rin ang nakalipas ng tayo ay nagkakilala. Hindi tayo ganong ka-close, iba ang kaibigan mo at iba rin ang mga kaibigan ko. Pero tinamaan ako, love at first sight ika nga ng iba. Walang may alam nito, ako lang. Kinimkim ko ito sa sarili ko. May mga ilang pagkakataong nagkakausap tayo, pero hindi tungkol sa nararamdaman ko kundi sa trabaho, may mga ilang beses na rin kitang napatawa gamit ang mga luma kong jokes, masaya ako ‘pag nakikita kitang nakatawa. Kontento na ako dun.

Alam kong hindi sapat ‘yun para magustuhan mo ako, ni hindi mo nga alam na may gusto ako sa’yo. Habang tumatagal, lalong lumalalim ang nararamdaman ko sa’yo. Mahal na kita. Ngayon naniniwala na ako na pwede palang turuan ang puso. Pero wala akong ginawa, natakot ako, marami akong ginawang dahilan para pigilan ang pag-ibig ko sayo. Inaamin ko naduwag ako.Nalaman ko na lang, sinagot mo na pala yung isang nanliligaw sa’yo. Nadurog ang aking puso, ngayon nagsisi ako na sana man lang nagparamdam ako ng aking pag-ibig.

Pero huli na ang lahat.

Ilang araw na lang malapit na ang araw ng mga puso, sa aking pagbibilang, eto na ata ang ikatlo kong taon na mag-va-valentine na mag isa. Ngayon, kapag binabalikan ko ang mga pangyayaring iyon, lahat ng aking pangungusap ay nasisimulan ng sana.

Sana nasabi ko sa’yo. Sana ako ang minahal mo. Sana masaya tayo ngayon. Sana mas mapapatawa kita. Sana mas aalagaan kita, mas mahahalin kita at mas iingatan kita. Sana. Napakasarap ibahagi ang iyong buhay sa taong mahal mo at alam mong mahal ka.Hanggang ngayon, inuunahan ko pa rin ang iyong pagdating, ang pagbukas mo ng pintuan at pagtingin mo sa iyong salamin. Sa loob ng kinse minutos.

To remember is to forget

We make our own history. We record it so we can remember it all, from first sight to first kiss, from first date to first romance.

History, in its broadest sense, is the totality of all known past. And history is made by those who are in power, by those who can chart their own future, by those who can take their fate by the neck and steer it to wherever they roam. And history is written by those who know how to look back, by those who have deeper understanding and appreciation of the past.

You made our love story a history of some sort, and you made me our history's historian. You made history everyday and I diligently wrote it, recording it with sweat and blood. In your eyes, I am only a scribe recording the ways of a goddess and her slave. I admit, I am nothing to your powers, because I am beholden to your beauty and to your "goddessliness". As I see you defile me, mock me, love me, hate me, love me everyday, I am but reduced to a living specter, a mute spectator of our own journey, of our own quest called love.

I love you, I love our history, I love the story that we made, I love the story that I wrote. But what is the use of those thick annals, those numerous volumes gathering dust when the love is gone? When the one who is making history is no longer in the limelight? When the one writing the history is disillusioned, blinded and biased?

Now, I am alone with the history we created, because you left me in the middle of nowhere. Alone with the memories of our past.

Yes, I could rewrite history and tell our story in a different light with a different twist. I could reduce you, just as you reduced me before, into a cockroach loving a proud lion. I could even mock your name, taint your legacy, I could do those and much more. Because I know the history of our love like I know the back of my hand. Because I can still remember and feel the sting of your every word, hurting me even if you are gone, even if you are miles away from me. Because you never bothered to stop and read the history that we both created.

But I can not do that, simply because I respect our history; the past is only good for remembering, nothing more. It is not a dwelling place where we live for the rest of our lives neither it is a terminal where we can go back when we feel we want to. No, our history is just a picture of our past, a snapshot caught in film, framed and hanged in a place where everyone can see. Easy to remember, easier to forget.

I can not defile your memory because somewhere within my decrepit heart, in some place within my beating heart you exist. To deny your existence would be an insult and a mockery to our past. I can not deny that you were once the center of my universe. I love you, God knows how much I love you even if you are gone forever. I love you, but all I can remember now were the feeling and the journey we took. I can't remember your countenance anymore. Your face is now blurred by the words I diligently wrote for the past few years, your body erased hastily by my eraser as I try to catch-write-erase-write every word you speak, every action you make. To me, you are now words that fills my memories, printed on papers, bounded and stored in some unknown library gathering dust.

Now, you are the history that I chose to forget, because forgetting is easier than remembering.

Lost and Found (?)

Nawawala ang pick ng gitara ko. Hinalughog ko na ang buong apartment na tinitirhan ko -- bawat cabinet at bawat drawer, bawat libro at bawat appliance, kulang na nga lang e bunutin ko mula sa lupa ang buong bahay at itaktak nang patiwarik, baka sakaling malaglag ang hinahanap ko mula sa kung saan mang kasuluk-sulukan, kadilim-diliman at kadumi-dumihan -- pero wala pa rin. Naiwala ko ang pick ng gitara ko. Yung kauna-unahan. Yung itim. Yung bigay sa akin ng kaibigan ko nung nakaraang Pasko.

At tulad ng aking susi ng locker, rubber shoes, P 100 na pambili dapat ng diaper ng kapatid ko, high school graduation pin, college library card, kapalit na college library card, sandosenang sinturon, sangkaterbang panyo, piniratang ,wallet, ID na laman nung wallet, at affidavit of loss para sa ID na laman nung wallet, kailangan ko na atang tanggapin na hindi na kami muling magkikita pa ng pick ko.

May idadagdag na naman ako sa listahan ng mga bagay na pinabayaang maligaw ng landas ni RJ. Panibagong kukurot-kurot sa puso ko kapag umaga at magmumulto sa mga panaginip ko kapag gabi. Sabi nga ng nanay ko, pasalamat daw ako, nakakabit sa akin ang bayag ko. Kasi kung nagkataong hindi, matagal na raw akong kapon.

Ang problema kasi sa akin, animo may sariling isip ang kamay ko. Alam ng utak kong ang isang bagay, dapat ilagay kung saan siya dapat ilagay. Pero ang aking walanghiyang kamay, kung saan-saan nilalapag ang hawak ko. Tuloy, sa pag-aakalang alam ko kung saan ko inilagay ang isang bagay, lumilipas ang mga araw na panatag ang loob ko, para lang magulantang pagdating ng sandaling kailangan ko na yung gamitin, dahil wala naman pala ang nasabing bagay doon. Dang! Saka lang ako magsisimula ng search and rescue operation, na kadalasan eh hindi na umaabot ng rescue dahil search pa lang, abort mission na.

Hindi pa naman ako naniniwala dun sa "Letting Go" ek-ek na kung saan-saan ko na nabasa at narinig.

Nung maiwala ko ang wallet ko sa canteen ng PLM, natuklasan kong ang pinakabasurang pwede mong sabihin sa taong nawalan ng gamit ay "Huwag mo nang intindihin yun. (Ilagay mo rito kung ano ang bagay na nawala) lang yun!" Kalokohan. P 2000 ang laman ng wallet ko. Nung mga sandaling yun, ang sarap tanggalan ng larynx bawat magsabi sa akin ng "Pera lang yun!" Oo, gusto mong makatulong, gusto mo akong pakalmahin, pero para sa akin, hindi yun pera lang. Pera yun. Katumbas ng isang buwang scholarship allowance ko yun. Isang buwang pagpupuyat sa pag-aaral yun. Maglalaho na parang bula at hindi ko iintindihin?

Yung capo ko, pwede kong palitan. Kayang-kaya kong bumili ng panibago, kamukhang-kamukha para hindi mahalata ng kaibigan ko. Pero hindi na yun ang kauna-unahan kong capo. Maski itim din yun, hindi na yun ang bigay ng kaibigan ko nung nakaraang Pasko. Hindi yun pick lang. Pick yun.Basura rin para sa akin ang mga salitang "Kalimutan mo na yun." Kung talagang mahalaga para sa akin ang isang bagay na naiwala ko, bakit ko naman ito gugustuhing malimutan?

Hindi ko sinasabing buong buhay ko nang ipagluluksa ang gamit ko pero hangga't maaari, gagawa ako ng paraan para manatili itong buhay sa alaala ko -- doon man lang ay maipakita ko kung ano ang naging kabuluhan nito sa buhay ko. Lalo pa't hindi napipilit ang paglimot; ito ay hinahayaang mangyari, sa sarili nitong panahon. Walang karapatan ang ibang taong idikta kung kailan darating yun.

Pero ang lalong hindi ko masikmura sa mga "Letting Go" ek-ek ay ang pagtutulad sa pagkawala ng mga bagay sa pag-alis ng mga tao sa ating buhay, sa dahilang higit na komplikado ang huli kesa sa una.

Nung maiwala ko ang payong ko sa PLM, nag-alala kaya siya sa akin? Ipinagtatanong kaya ng nameplate ko sa mga kapwa nameplate niya kung hinahanap ko siya? Dapat ba akong magalit sa high school graduation pin ko dahil umalis siya nang hindi nagpapaalam? Natural, hindi, dahil ang bagay, walang isip. Ang tao, meron. Kapag nawala ang isang tao sa buhay mo, dalawa kayong nag-iisip. Hindi mo alam kung ano ang iniisip ng kabila. Pero kapag bagay ang naiwala mo, alam mo kung ano, kasi wala.

At oras na ang isang bagay na nawala ay bumalik, walang dudang itatago mo na ito at pag-iingatan. Samantalang kapag ang isang taong nawala ay bumalik, aba, panibagong usapan pa iyan.Ang pagkawala ng mga gamit ay isa sa mga hindi ko maaaring makasanayan. Bawat bagay ay may kanya-kanyang halaga; bawat pagkawala ay panibagong pagsubok sa determinasyon kong maghagilap.

Pahaba nang pahaba ang listahan ko, malabong mabawasan at umiksi. Maaari kong makalimutan kung ano ang tatak ng pick ko, kung aling kanta ang una kong natugtog gamit ito, o kung saan ko ito huling napagmasdan, pero habambuhay nang nakaukit sa isip kong naiwala ko ang isang bagay na mahalaga sa akin, at maaaring pati sa ibang tao.

Yun ang masakit, dahil hindi lahat ng naiwawala, naibabalik.

The art of "letting go"

Believe me, this is going to hurt me too.

The pain you are about to feel will also be my pain, although not too long ago, mine had not been yours. I should have warned you before everything began; I should have told you about my flaw before I let you in my world. Maybe I would not need to do this. To hurt you will not be easy.

It has been written over and over, happy is the person who finds joy in sunshine through a window, bliss in smilies and random text messages, music in the laughter of playing children, pleasure in a borrowed book read over a lazy weekend.

And many believed.

Yet few realized the repercussions of living in the little things. Because just as they are the trinkets of happiness in our every day, they are, when neglected, constant reminders of what is unrequited.

The little things never were important to you, in the same way, I am inclined to think, I never was.

I am angry. I am hurt. And before all the hurting turns to hate, over which I am afraid I have no control, I must hurt you back. You are the reason. Somehow, you have yet to see that.

I remember how, as a child, I used to skip dinner whenever my mother would scold me. It was cruel, knowing how she would later feel guilty about her son hungering the whole night; it was nonetheless the perfect strategy to get what I wanted.

At a very young age, I discovered how pain changes people.

It is solitude in a vacant seat that shows us who and what really matter, indifference in empty conversations that reminds us of the people and things we have taken for granted.

Pain confronts us with the realities happiness cannot. Pain is liberating.

Do not be afraid. It is still I, the one who taught you the magic of finding Polaris using the Big Dipper, the one who showed you sanctuary in the warmth over a cup of chocolate, the one with whom you transformed the unrelenting rain into a shower of sanity.

It is still I, I who will hurt when I see you hurt.

This is a cycle that must come to pass.

When it does, I do hope you forgive me, as I would forgive you.

Partners (?)

Matapos matunaw ang yelo ng iced tea, matapos magsawa sa pagkalam ang aking sikmura, matapos kong panooring magsubuan ng halo-halo ang magkasintahan sa tapat ng aking inuupuan (nakasampung pasahan sila ng kutsarita bago maubos ang kinakain), dumating ang waiter na may bitbit ng aking hapunan.

Hanggang dito ba naman, kailangan ko pa ring maghintay?

Inilapag ng waiter ang mangkok ng chao fan, ang plato ng beef motong at ang platito ng mantao. Ihinuli ang tissue at dalawang pares ng kubyertos na nakabalot pa sa papel upang hindi madumihan. Panandaliang sumagi sa aking isip na isauli ang isa. Aanhin ko naman iyon? Mabuti nga't makakatulong pa akong matipid nila ang isang patak ng dishwashing liquid.

Pero huwag na lang. Sayang sa laway. Tutal, kasalanan naman nila iyon e; hindi dahil dalawa ang order ko, chao fan at motong, e dalawang tao rin ang kakain. O baka naman naniniguro lang talaga sila. Sabagay, mas mabuti na ang sobra kaysa kulang. Pero teka, hindi ba napansin ng kahera na isang iced tea lang ang order ko?

Ang diskurso sa aking isipan ay naantala ng matingkad na kulay blue at orange na hindi nawawala sa gilid ng aking paningin. Nang iangat ko ang aking mga mata, kinakausap pala ako ng waiter.

"Sir!" Medyo malakas, pang-ilang beses na kaya niyang inulit iyon? "May kulang pa ho ba?"

Oo, meron pang kulang. Hindi nga lang pagkain.

Umiling ako, saka ko inabot ang table number na tangi kong kasama sa halos tatlumpung minuto ko ring paghihintay sa aking makakain. Kung hindi lang masarap ang motong ninyo, hindi ako magtitiyaga rito.

Blue at orange. Pamilyar ang kombinasyon ng kulay. Complementary colors, iyon ang tawag sa kanila. Tulad ng red at green (Pasko). Ng yellow at violet (LRT 2). Sa dami ng color wheel na naiguhit ko mula grade one hanggang grade six, hindi ko iyan makakalimutan.

Paborito ko nung elementarya ang Art. Iyon lang ang nagpapataas ng marka ko sa subject kong MAPE (Music, Art and Physical Education). Ipinanganak na nga akong sintunado, baboy pa ako noong bata, kaya olats talaga ako sa Music at PE. Binabawi ko lahat sa Art: pagguhit ng tanawin, paggawa ng eggshell mosaic, pagtupi ng papel para maging origami, paggupit ng art paper at higit sa lahat, pagkulay ng color wheel.

Ang color wheel ay may sandosenang kulay: tatlong primary (red, yellow at blue), tatlong secondary (orange, green at violet) at anim na tertiary (red orange, red violet, yellow orange, yellow green, blue violet at blue green). Magkakatapat ang mga sinasabing complementary colors. Kahit saang parte ka ng mundo magpunta, ang complementary color ng blue ay orange samantalang ang sa red violet ay yellow green. Mas may buhay raw kasi ang isang larawan o bagay kung gagamit ka ng complementary colors.

Sa murang edad, naitatanim sa isipan ang kahalagahan ng pagkakaroon ng kapareha. Kaya si Malakas ay may Maganda at si Jill ay may Jack.

Hindi ba't paboritong exam sa Nursery ang matching type? Ang basketball, sa ring. Ang baseball, sa bat. Ang papel, sa gunting. Ang kamay, sa gwantes. Ang paa, sa sapatos. Sakto lang ang pagpipilian. Bawat isa, may katerno.

Ganoon kaperpekto ang mundo.

Pagdating ng high school, saka lang nauuso ang sobra-sobrang choices. Sampu lang ang items ng exam, pero A hanggang M ang pagpipilian.

Pagtanda mo, natututunan mong may latak.

At may matandang bigla na lang tumambad sa aking harap; tulad ng pagsulpot ng engkantada sa harap ni Pinocchio upang siya ay gawing tunay na bata.

Si Lola naman, ginugulat ako.

"Totoy, may katabi ka?"

Mababa ang boses. Akala ko noong una, lalaki si Lola. Kasama pala si Lolo. Holding hands.

Isa-isa ko pang sinilip ang tatlong bakanteng upuan sa aking mesa, saka sinabing, "Wala po. Sige po, dito na lang kayo, mabilis naman ako kumain."

"Salamat ha, Totoy."

Gusto ko sanang sabihin kay Lola na disinwebe na ako, hindi na ako Totoy, pero naalala kong masamang sumagot sa nakakatanda. Umupo si Lola sa tabi ko, si Lolo ang pumila matapos iabot ni Lola ang Senior Citizen ID.

At sisimulan ko na ang pagkain.

"Totoy, ano iyan?" kalabit ni Lola sa aking braso nang akma ko nang dadamputin ang plato ng motong. Itinuturo niya ang nakalagay sa platito.

"Mantao po, siopao na walang laman."

"Walang laman? Masarap ba iyon?" Inayos niya nang bahagya ang salamin sa mata at ngumiti nang pilit; tila kasalanan sa Diyos ang pag-order ng siopao na walang laman.

Opo. Masarap ang mantao. Kahit walang laman.

"Hindi ba mas masarap ang siopao?"

Paano ko naman masasagot ang tanong na iyan e hindi ko pa nasusubukan?

Hindi ko sinagot si Lola. Bagkus, inilipat ko ang kanyang atensyon sa pila ng umoorder ng pagkain. Sumesenyas si Lolo. Mukhang nakalimutan sabihin ni Lola kung anong inumin ang gusto niya.

"Totoy, pabantay muna ng gamit ko ha? Sandali lang. Ulyanin na talaga itong asawa ko."

Binalikan ko ang aking motong. Pinigaan ng kalamansi. Oras na para haluin. Dinampot ko ang isang pares ng kubyertos. Inalisan ng balot na papel. At, dumulas. Dumulas mula sa aking kaliwang kamay at umalingawngaw sa buong kainan ang kanilang pagbagsak sa sahig.

Dinampot ko ang dalawang kubyertos.

Dalawa.

Buntong-hininga.

Mabuti pa ang tinidor, may kutsara.

Sana nag-takeout na lang ako.

Alkansyang Baboy

Ako ay may alkansyang baboy. Taglay nito ay maputing kutis, nakaumbok na mga labi, mga pisnging tila kinukurot bawat sandali, at puwit na nanaisin mong iunan bawat gabi . Walang ibang nagmamay-ari sa kanya, kundi ako.

"Kapag may isinuksok, may madudukot." Iyan ang laging sinasabi ng aking tatay noong ako ay bata pa. Lingid sa kaalaman ni Nanay, hindi bumababa sa tatlo ang bilang ng alkansya ni Tatay. Mahilig siya sa mga alkansyang kawayan, at tuwing mahuhuli ko siyang nagsusuksok sa mga ito, hindi ko maiwasang mainggit at maghangad na magkaroon ng sariling alkansya.Gayunpaman, ayaw ko ng kawayan. Ang gusto ko ay alkansyang baboy, at sapat na sa akin ang isa.

Ang pag-aasam ay nagkaroon ng katuparan nang ako ay umalis sa poder ng aking mga magulang at magkatrabaho. Tatlong araw matapos ang unang sweldo, napasaakin ang pinakaaasam kong alkansyang baboy.

Maputi ang kutis. Nakaumbok ang mga labi. Tila kinukurot bawat sandali ang mga pisngi. At ang puwit ay nais kong iunan bawat gabi.

Ako ay nagsuksok. Nagsuksok. At nagsuksok pa.

Noong una, tuwing sweldo ko lang nilalagyan ng laman ang aking alkansya. Subalit hindi naglaon, ang pagsusuksok buwan-buwan ay naging linggu-linggo, at saan pa nga ba hahantong ang linggu-linggo kundi sa araw-araw?

Masarap pala, lalo na't masikip ang butas ng aking alkansya.

Hindi ko mapigilan ang sarili kong magsuksok. Magsuksok. At magsuksok pa.

Pero nitong nakaraang buwan, may napansin akong pagbabago sa aking alkansya. Lumalaki ang kanyang tiyan. Ang baboy ay lalong nagiging baboy.

Nang tanungin ko ang aking alkansya tungkol dito, tumugon ang aking baboy, "Ito na ang pinakahihintay natin. Ilang buwan na lang, may madudukot na tayo."

Huh?

Wala akong hinihintay. Ayoko ng madudukot. Ang gusto ko lang ay magsuksok.

Oras na upang sungkitin ang laman ng aking alkansya. Sumaglit ako sa Quiapo, at umuwing bitbit ang isang banig ng tabletas at iba't ibang boteng naglalaman ng mga ugat, sanga at dahon.

"O eto, ikaw na ang pumili kung ano ang gusto mong inumin. Kung ayaw mo namang ipasungkit sa akin ang laman ng tiyan mo, magbihis ka. Maghahanap tayo ng doktor na susungkit diyan."

Pero ayaw tuminag ng aking baboy. Gusto niyang mabuo ang laman ng kanyang tiyan.

Hindi ba niya naiintindihan? Ang laman ng kanyang tiyan ay akin, hindi kanya. Ako ang nagsuksok, siya ay isa lamang lalagyan. Kung ano ang gusto ko, iyon ang masusunod.

Kaya ngayon, ako ay may hawak na martilyo at ang aking alkansya ay nakakulong sa kwarto.

Napag-isip-isip ko, isang bagay lang ang ginagawa sa alkansyang baboy kapag ayaw nitong ipasungkit ang kanyang laman:

Binabasag.

________________________________________________________

Hindi lahat ng istorya ay kailangang magwakas ng maganda, dahil kung hindi ka gugulatin, hindi mo malalamang ng problema pala

Yum Yum

Hindi ako mahilig sa jelly beans. Pero nung dumating yung jelly beans galing sa pinsan ko, naintriga ako.

Isang malaking garapon ng jelly beans na siguro ay mga 1000 ang laman at may 49 flavors. Hinanap ko agad yung chocolate pudding na flavor na nakalagay sa listahan. Lahat ng kulay brown, kinuha ko. Pero hindi chocolate ang lasa ng mga jelly beans na kinain ko. May coffee, may plum, may licorice, may rootbeer… ngunit walang chocolate. Sa kakahanap ng chocolate flavor, hindi ko napapansin ang ibang 48 flavors na nasa garapon. At na-realize ko, ikaw ang the elusive chocolate pudding flavor na jelly bean sa buhay ko.

Na-obsessed ako sa lahat ng kulay brown na jelly beans. Iyong roommate ko, na-explore na yung ibang flavor. May bubble gum flavor, may piña colada, may peanut butter, may sizzling cinnamon, may caramel popcorn. Lahat yun, nasarapan sya. Ako, hindi ko pinapansin ang ibang jelly beans. Naka-tuon ang pansin ko sa brown jelly beans.

Parang ikaw. Sa kakahabol sa iyo, hindi ko na napansin ang ibang babae sa paligid ko. Masyado akong naka-focus sa yo, kaya napapalampas ko na ang mga matitinong babae na nagbibigay interes sa akin. Parang yung ibang flavors ng jelly beans na hindi ko natikman dahil ang gusto ko talaga eh yung chocolate pudding.

Iyong roommate ko, natikman na nya ang chocolate pudding na jelly bean. Ang swerte naman niya, natikman nya agad ang flavor na gusto ko. Hindi niya hinahangad, yun pa ang napunta sa kanya. Sabi niya, hindi naman daw masarap ung chocolate pudding na jelly bean. Ordinaryo lang ang lasa. Hindi tulad nung mga favorite nyang flavor. Pinatikim nya sa akin yung toasted marshmallow saka ung strawberry cheesecake, masarap naman. Pero, yung chocolate pudding talaga gusto ko eh. Ganon yata talaga yun. Mas gusto natin yung hindi natin nakukuha.

Nung finally natikman ko ang chocolate pudding na jelly bean, napasigaw ako. At last, nakuha ko rin ang gusto ko. Pero, nung ninamnam ko ang lasa, hindi nga sya masarap. Hindi sya ganun ka fabulous. Parang ordinaryong chocolate lang na pinalambot. Pero ang saya nung feeling na finally, nakuha ko rin yun. Matapos akong mapurga sa licorice at root beer flavors.

Hindi ko pa natitikman ang lahat ng 49 flavors na jelly beans sa garapon. Nangangalahati na ang laman pero chocolate pa rin ang hinahanap ko kapag binubuksan ko ang takip. Fixated pa rin ako sa mga kulay brown na beans, kahit na mas appealing ang pink, violet at blue. Madalas, ibang flavor na nakukuha ko pero kapag sinuswerte, nahahagilap ko rin ang chocolate pudding.

Oo, hindi worth the aggravation ang paghahanap sa chocolate pudding. Hindi worth ang paghahabol ko sa yo. Ordinaryo ka lang naman. Marami pang hihigit sa yo. May mga blueberry o cotton candy o strawberry daiquiri flavors na babae sa paligid ko pero hindi ko pinapansin. Pero bakit kapag kakain ako ng jelly beans, chocolate pudding pa rin ang hinahanap ko? Bakit kahit na marami naman babae dyan, ikaw pa rin ang gusto ko?

Hay, siguro dahil sa nakasanayan ko na.

Pagmamahal at Laruan

Ito ang breaking news: "Walang kapalit ang una mong Lego."

Bata pa siya noon at ang buhay ay isa lamang bulto ng plastik na mayroong iba't ibang korte, maaaring pagkabit-kabitin bagamat iba't iba ang mga sukat nito.

Kaya naman nang una niyang makita sa Gift Gate ang isang kahong mayroong iregular na tao at pangkarerang oto, daglian niyang hinatak ang palda ng ina't itinuro ang laruang hinaharangan ng makapal na salamin.

Hindi daw pwede.

Araw-araw sa kanyang pag-uwi, pilit niyang sinusubukang tunawin ng kanyang paningin ang salaming naghihiwalay sa kanya't sa Legong inaasam. Malayo ito't mataas ang pagkakalagay sa istanteng nangungutyang hindi mo siya maaabot. Hindi mo siya mahahagkan. Hindi mo siya mabubuksan at mapaglalaruan. Hinding hindi.

Ligaw tingin ng mangingirog, kulang sa pansin, mahawakan lamang ang iniibig...

Gagawin ko ang lahat.

Isang linggong walang recess at lunch. Isang buwang naglalakad pauwi mula sa eskuwela. Isang taong nagkukunwaring may school project na dapat bayaran. Isang taong walang binibili kundi kendi't gulaman para sa tanghalian. Isang taong nangungupit sa ayaw magpaubaya. Isang taong hulihan at paluan.

Masakit. Mahirap. Pero lahat ay kalilimutan.

Inda ang latay ng walis-tambo sa aking puwitan, kita'y binalikang magmuli sa iyong kinatatayuan. Isang bantayog na matagal ko ring tiningala't inasam-asam. Sa bigat ng baryang tangan ng aking kaliwang kamay, kasabay ng pag-ngiti ng mga ngiping bungi, akin ka na. Matapos ang ilang libong SALE sa Gift Gate at pagdating ng mga mas bagong laruan, natagpuan kita sa estanteng sa sulok lang pala nakatayo, nakadungaw sa bintana. Luma na ang iyong kahon at ang iyong price tag ay ilang beses nang napatungan ng iba't ibang presyo --bawat isa'y pamura nang pamura.

Pinlastik, isinilid, iniuwi, pinigtas, pinunit, binuksan, ikinalat, inintindi, tinitigan.

Hindi na nagpalit ng damit, hindi na nanood ng TV, hindi na kumain ng meryenda't hapunan. Mayroong hindi mapakaling kitikiti sa kanyang puwitan na ayaw siyang tantanan.

Matagal nang pananabik. Matagal nang pagtitiis. Matagal na pag-iisip.

Hinawakan ang isang piraso't pilit isinuksok sa isa. Hindi maaari. Humanap ng ibang hugis at ipinasok sa isa pa. Parang mali. Binasa niya ulit ang papel na halos malukot na sa gigil ng kanyang mga kamay. Muling tinitigan ang mga bloke ng plastik na tila nakatitig sa kanya't naghihintay.

Nakangisi, nangungutya.

Parang hindi tama. Parang hindi ito ang inasam-asam at pinag-ipunan ng isang taon. Parang nakaka-asar talo.

Nagsarado na ang Gift Gate sa Mendiola. Umangat na ang aking grado't lumipat ng ibang eskuwelahan. Lumipat na kami ng tirahan, kung saan malayo sa aking pinanggalingan. Nakakita na ko ng ibang mas-astig na laruan, at daglia'y nabibili ko na ang mga ito agad-agad. Madali ko rin silang naiintindihan at napaglalaruan --at pinagsasawaan.

Nagbago na ang lahat, pati ako, pero ikaw hindi ka pa rin nagbabago. Hindi pa rin kita mabuo.Isa kang malaking palaisipan para sa hindi matunawan. Bawat piraso mo'y simbigat ng adobeng hindi matibag-tibag. Bawat hugis mo'y ayaw lumapat sa iba pang piyesang dapat nama'y lumalapat. Walang katumbas ang disenyo mo. Hindi maintindihan ang kalakip mong instructions. Parang kahit kailan ay hindi kita mabubuo kahit pa tunawin ko ang mga bahagi mo.

Parang iba ka. Katulad ng mga bahagi mo'y hindi tayo magkatugma. Mahirap pilitin ang ayaw, bagamat matagal-tagal rin kitang hinantay.

Katulad ng isang batang hindi napagbigyan, iiiyak ko na lang ito sa isang tabi't kinabukasa'y maghahanap ng iba.

Hotdogs

Habang naglilinis ang kapatid kong si Aika ng refrigerator ay napansin niya ang nag-iisang pulang hotdog sa sulok ng freezer.

Napagtanto niya na ang hotdog ay nahulog mula sa supot ng maraming hotdog at gumulong sa likod ng freezer. Hindi na namin napansin kaya noong niluto na namin ang mga hotdog, hindi ito napasama. Kaya ayun, nag-iisa na lang siya at literally ay “left out in the cold.”

Kung may feelings lang ang mga hotdogs, ano kaya nararamdaman niya na mag-isa na lang siya sa freezer, habang ang mga kasamahan niya ay naluto na at nakain? Lahat ng kasama niya sa supot na iyon, na-fulfill na ang mission sa buhay na makain – maliban sa kanya.

Lahat ba talaga ng mga hotdog ay kailangan kainin? Baka naman nagbubunyi iyong nag-iisang hotdog dahil malaya pa rin siya, habang ang lahat ng kasama niya ay tunaw na. Pero possible din na nalulungkot siya kapag naaalala niya ang mga kasamahan niya. Maaaring naghahanap siya ng warm body na makakatabi lalo na kapag hindi nade-defrost ang ref at kumakapal na ang yelo. Siguro, minsan, sinusubukan niya ring i-comfort ang sarili niya sa pag-iisip na siya ay nasa “better place” kesa sa mga kasama niya. O baka gusto niya i-defy ang notion na lahat ng hotdog ay kailangan kainin.

Baka handa na siya sa fate niya na siya ang hotdog na hindi makakain at mabubulok na mag-isa.

***

Noong isang araw, bumili ako ng hotdog. Pero hindi tulad noong nag-iisang hotdog na naiwan sa ref, chicken hotdog ang binili ko. Pero okay lang, hotdog pa rin iyon.

Sinama ko ang red hotdog sa supot ng mga brown na chicken hotdog. Binalak ko na prituhin sila for breakfast. At last, mafu-fulfill na rin ng naiwang hotdog ang mission niya sa buhay. At last, maluluto na rin siya at makakain bukas.

Kaya lang, bago matulog ay napaisip ako. Ano kaya ang mararamdaman ng hotdog kung maluto ko nga siya, pero hindi naman niya gusto ang mga kasama niya sa frying pan? Kaya pa ba niyang maghintay sa mga pulang hotdog na bibilhin ko in the future? Kailangan ba talaga siya maluto at makain? Paano kung masaya na siya na nag-iisa?

***

Nakaka-relate ako sa nag-iisang hotdog na hindi pa naluluto at nakakain. Isa-isa nang kinakasal ang mga kaibigan ko. At hinahanda ko na ang sarili ko na maaaring maiiwan akong mag-isa sa loob ng freezer.

May isang supot ng chicken hotdog sa tabi ko pero ayokong sumama sa kanila. Mas gugustuhin ko na lang ang mag-hintay dahil naniniwala ako na may mga bagong supot ng pulang hotdog na darating.

Pero kung sakali mang walang dumating, siguro ihanda ko na ang sarili ko na may mga hotdog na mas masaya na maiwan sa loob ng freezer na mag-isa.

Kulangot

Kuya, penge ng kulangot,” sabi niya.
Ang unang pumasok sa isip ko, hindi ko siya kapatid. Noon lang kami nagkita; nagkataong siya ang nakatabi ko sa bus pauwi. Kung akala niya, nadadala ako sa pa-“Kuya, kuya” ng mga taong hindi ko kilala, nagkakamali siya. Pangalawa, sa pagkakaalam ko, ang kulangot ay sinusungkit mula sa ilong upang ipahid sa ilalim ng mesa, idikit sa pader, iipit sa panyo, lunurin sa lababo o itapon sa basurahan. Hindi ipinapamigay ang kulangot. At pangatlo, sakaling nahihingi man ang kulangot, bakit ko naman ibibigay ang kulangot ko sa kanya? Habang nakasakay sa bus kasama ang humigit-kumulang animnapung pasahero?

“Wala akong kulangot.”

“Meron e. Kakasilip ko lang kaya! Dali! Penge na!”

Napakabastos naman nitong batang ito, sa loob-loob ko.

“Sabi nang wala e. Nasaan ba ang nanay mo?”

May halong paninindak ang tanong, nang sa gayon, maligaw na ang usapan at ako ay makasandal sa bintana upang matulog.

“Wala akong nanay. At wala rin akong tatay. Bigla na lang akong lumitaw sa mundong ibabaw.”

Gaaaaad. Kawawa naman ang batang ito; wala pang sampung taon, mukha nang takas ng psychiatry ward. Manghihingi ng kulangot, pagkatapos, sasabihing sumulpot na lang na parang kabute. Ayoko nang itanong kung ano ang pangalan niya, baka sagutin ako ng “Jesus Christ” at hindi ko kayanin.

“Boy,” hinawakan ko ang kanyang ulo at inilingon patungo sa telebisyon ng bus, “Mabuti pa, manood ka na lang. Baka sakaling matutunan mong hindi nahihingi ang kulangot at hindi mina-magic ang mga bata.”

“Hmp, madamot,” sambit niya sabay irap.

O, huwag nang patulan, pagpipigil ko sa sarili. Bata iyang aawayin mo, papasok ka pa sa PLM. Isang buong araw ka nang gising kakaedit at kakaaral (nga ba?), itulog mo na lang iyan.

Nakatitig na sa tv ang namamalimos ng kulangot. Kasalukuyang ipinapalabas ang isang tatay na nanghihingi ng donasyon para sa anak niyang may hydrocephalus: “Madalas nga, tinatanong naming mag-asawa sa Diyos, bakit kami pa? Sa dinami-dami ng tao sa mundo, bakit ang nag-iisang anak pa namin ang magkakasakit ng ganito.”

Mahirap siguro maging Diyos. Bagsakan ka na nga ng lahat ng hiling, bagsakan ka pa rin ng lahat ng sisi.

Ikinabit ko ang baon kong earphones at pinatugtog ang radyo ng aking telepono. Kinakanta ng Hoobastank ang “I’m not a perrr-fect perrr-son….”

Sa kauna-unahang pagkakataon sa loob ng 24 na oras, ipinikit ko ang aking mga mata.

Ginising ako ng marahang pagtapik sa aking balikat.

“Boss, saan kayo?”

Ang konduktor, naniningil ng pamasahe.

“Antipolo, galing City hall, estudyante.”

Dinukot ko ang mga nakahandang barya sa aking bulsa. “Sino nga pala ang nagbayad dito?” pabulong kong tanong habang inginunguso ang katabi kong nakatulog din pala.

“Iyan? Walang bayad iyan,” mabilis niyang sagot saka abot sa akin ng tiket.

“Bakit?”

Subalit lumipat na siya sa susunod na hilera ng mga pasahero.

“E wala talaga akong bayad e!”

Aba! Gising pala ang mokong.

“Ano? Bibigyan mo na ako ng kulangot?”

Kung nagkataong may hawak siyang baril, malamang nakatutok na ito sa butas ng ilong ko. Para lang sa walang kakwenta-kwentang kulangot na gawa sa aking uhog at sa alikabok mula sa init ng Gusaling Lacson.

“Teka nga. Seryosong tanong, at kailangan ko rin ng seryosong sagot. Nag-iinit ang ulo ko sa mga pilosopo.”

“Tapos, ‘pag sinagot ko ang tanong mo, bibigyan mo na ako ng kulangot? Yehey!”

“Aanhin mo ba ang kulangot ko?”

Sa pagkakataong ito, umasa akong sisigaw siya ng “Wow! Mali!” o kaya ay “Yari ka!” at pagkatapos ay ituturo sa akin ang kamerang nakakubli sa isang maleta sa kabilang hanay ng mga upuan.

“Wala lang. Nangongolekta kasi ako ng kulangot.”

Uh-oh. Oras na para tumawag sa mental.

“E bakit hindi ka na lang mangulangot buong araw at magdamag?”

“Gusto ko kasi kulangot ng iba.”

“Ha? Aanhin mo naman ang kulangot ng iba?”

“Kinokolekta ko nga e. Ang kulit mo naman Kuya!”

At ako pa raw ang makulit!

“Bakit nga? Aanhin mo naman ang kulangot ng ibang tao?” Nakakunot na ang noo ko. Hindi na ako natutuwa.

“Wala lang.”

Weirdo. Mas gugustuhin ko pang mabiktima na lang ng isang practical joke show kaysa makipagtalo sa batang ito.

“Hindi pwedeng wala lang. Hindi pwedeng walang bakit.”

“Bakit naman hindi?”

“Ganun talaga kapag tumatanda ka na. Hindi pwedeng ‘wala lang’ dahil lahat ng bagay, may dahilan. Lahat ng pangyayari. Lahat ng hindi nangyayari. Lahat ng tuwa. Lahat ng luha. Lahat ng pagod. Lahat ng sakripisyo. Lahat ng nakakalimutan. Lahat ng nagbabago. Lahat ng nabubuhay. Lahat ng nagkakasakit. Lahat ng namamatay. Kahit kulangot ko, may dahilan kung bakit nasa ilong ko at wala sa kamay mo! "

Kapag matanda ka na, mahirap tanggapin na ang lahat ay nangyayari dahil ‘wala lang.’ Na lahat ng paghihirap mo sa araw-araw ay wala namang patutunguhan, at sa huli ay wala ring saysay. Para mo na ring inamin na ang buhay mo ay walang silbi. Naiintindihan mo ba iyon?”

Tulala ang bata.

Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Lima.Anim. Pito. Walo. Siyam. Sam-….

“Ang sungit mo naman. Madamot ka na nga, masungit pa. Mabuti pa yung katabi kong babae kanina, binigyan agad ako ng kulangot. Wala nang ‘Bakit? Bakit?’”

Grrrr.

“E ‘DI SA KANYA KA HUMINGI, HUWAG SA AKIN!”

Akala ko, mapapaiyak ko ang batang walang nanay at walang tatay. Lagot kapag nagkataon.Pero hindi siya umiyak. Bagkus, siya ay tumayo, nag-ayos ng nagusot na damit, humarap sa akin, tinitigan ako sa mata at nagsabing, “Alam mo, yung babaeng nagbigay sa akin ng kulangot, mas masaya siya kaysa sa iyo.”

Tinawag niya ang konduktor. Pinahinto ang bus at dali-daling bumaba.

Ako?

Tulala.

Isa. Dalawa. Tatlo.

Apat. Lima. Anim.

Pito. Walo. Siyam.

Sampu.

Ants

Ants have invaded our house. i cannot get rid of them. they crawl along the counters, the walls and the floor. when i wipe them down with a wet cloth, they're back in a few hours. when i spray them with baygon or lysol, they reapear the next day. when i do find their destination, which is always sweet or sugar-laden, and put that sugary delight in the ref, they soon find another pastry of confectionery to exploit. no tupperware can keep them out. whatever i do. i can't get rid of them. i know it's trivial, but it is a frustrating problem nonetheless.

this problem has got me thinking about our lives and how they are constanly interrupted -- either pleasantly or rudely, depending on the circumstance -- by our memories. like ants, memories, especially those associated with "firsts" -- the first crush , the first kiss, the first trip to the beach, the first ride on a bump car and so on -- will always live in each person, no matter how young or old.

unfortunately, we remember all of our "firsts" -- even our first heartbreak, our first flunked exam, first rejection by our friends, scolding of our parents, our first irresponsible action. sadly, our memories can't be screened. the experiences that we go through are not always great and amazing. true, reminscing can make us feel warm and nostalgic, but it can also make us feel ashamed and guilty -- even impaired.

all too often, what we can rmember are the "firsts" that are embarassing -- our faiures and shortcomings as a person, as a student or worker, as a son or daughter, as a mother of father or as a husband or wife. our successes and inspiring moments are overshadowed by our wrong and hasty decision, our immature actions and our selfish acts. our memories are like reruns of mediocre movies, playing back in our minds the awful moments, the horrendous truths, the impairing emotions.

like ants that crawl everywhere, our memories crawl their way into our lives.try as we may to get rid of these shameful memories, they always resurface-- on the next day, week or month. no matter how hard we try and how old we become, these moments are never erased, only repressed, they linger at the back of our minds, coming and never going as the please. they are forever imprinted in our minds.

the lead character in the book A prayer for Owen Meany said, "you think you have memories? our memories have us." and he was right. if you think we have control over our memories, you're mistaken. these memories of ours are always out of control. in the end, the only thing we'll take with us six feet under is our memories -- with ants coming along.

maybe we should pass by cartimar and get an anteater as a pet.

Delilah of Me

Call it naiveté but, yes, I fell in love with you the moment you asked for a receipt. Call me easy but, yes, you had me at the first text message.I had someone faithfully waiting for me but I chose to see you for a moment. We merely had shakes and breakfast but to me, they meant more than your regular ham and cheese. Call it childish fancy but I had been willing to admit that then.When I left, I knew I had to make a decision.it was an easy one to make but difficult to carry out. I had to hurt the one who had always been there, and to think that hadn’t actually done anything to deserve that. I had conscience alright. But it didn’t much serve its purpose when you came along.

It wasn’t easy to forget you. Neither was it easy to forgive myself for committing the grave mistake of staying with you that night. I became a wanderer. Cynicism took hold of my reasoning. I understood girls and women and their needs too much. I played along.I played as I imagined you’d play. But the men I played weren’t like you. I had wished they were like you so that there’d be few complications and so my honed cynicism won’t be useless. I had wished they were like you so they would be easier to understand and I’d be able to determine their plans easily.I had wished they were like you so that I’ll find my happy moment again.

I saw you – the first in a very long time. Your face was different from what I had been imagining it to be for the past three years. I figured I might have been dreaming about an entirely different person. Perhaps you were just evil in my thoughts; perhaps you weren’t evil at all. I was ecstatic: I had found you and I had no plans of losing you again.

I realized over coffee and dinner that you knew me as somebody else. Either that or I had changed drastically over our years of hibernation. You were expecting a cute guy with sparkling eyes and a hopeful smile to greet you with a peck on the cheek. You waited for a burst of energy and a handful of stories. But instead of a laughing teenager clad in a black band shirt and a skinny jeans, I, in my fitted shirt and denim jacket nonchalantly stared at you.You even brought me cigarettes which I didn’t smoke.You asked for the little boy whom you had been with before. I told you he’s gone and you can’t fool the man that was me anymore. I let you know that I knew all about your hedonistic tendencies and the venom in your rakish charm. I coolly informed you that I understood all too well your needs and continuously implied that I didn’t want anything more to do with you other than be your devil’s advocate or perhaps a well-respected acquaintance, whatever you fancy between the two. You kept your hands to yourself and told me I talked too much.

you were wrong. I hadn’t actually said anything. In my caution, I showed indifference. I became the cold-hearted pessimist I had been since you left. I didn’t offer you my hand. Again, I gave you myself, but this time, I was wary enough to keep the passion and tears bottled up.I blamed the beer for my nearly committing the same mistake. I blamed my physiological seasons for the abrupt withdrawal of my surrender.I blamed you for everything that had happened to me since we parted and for molding me into being the stupid that I’ve been since. I blamed you for my pains.

You kissed my words away and my world fell apart.You didn’t understand.I couldn’t bear for you to see me after that. But fate had a classic bout of humor. I had given you my heart willingly before but situations and my very own foolishness separated us. And now when I had accepted my defeat, fate gave me an outstanding invitation to see you again. Your needs gave you substantial reasons to call for me.

Call it wishful thinking, but I’ve always imagined us finally being together – with me unhindered by any worry, not bothered by spells of insecurity and fear. I’ve always kept my hopes up for an eternity with you. It became the thought that would keep me out of depression. I would entertain myself and whoever would listen with my wishful interpretation of ‘our’ story. But in my solitude, I knew I wasn’t part of your life.

I’ve long been deluding myself that you loved me – even for a single moment in our past – and that in the end, it would be me and you. And I’ve long realized that there’s neither much truth nor hope to those notions. I’ve told myself over and over again that I won’t care for you.But you remain to be the indelible weakness in me. I end up giving myself all over again.And you always end up needing me for a mere moment again.

Akala ko Limot na kita

Kung tatanungin ako ng Diyos kung gaano kita minahal, ang isasagot ko, 10 beses na higit pa sa nararapat. Minahal kita hindi dahil pakiramdam ko lang tama, pero dahil ginusto ko yung naramdaman ko at walang kung ano pa man.

Minsan mo na akong tinanong kung pinagsisisihan kong nakilala kita. Sinabi ko hindi. Ngayon na nga siguro ang araw na kinatatakutan ko. Dahil kapag tinanong mo ulit sa akin yan, alam kong oo na ang isasagot ko. Sa lahat kasi ng nangyari sa buhay ko, ikaw lang ang gusto kong burahin. Wala ng iba.

Alam kong tama na tong ginagawa ko ngayon. Tama ng mawala ka sa buhay ko. Dahil alam kong wala ng pag-asa yang sinasabi mong pagkakaibigan natin. Tanga lang ako na minsan kong inisip na yun ang pinanghahawakan ko pero hindi pala. Dahil pinili mo pa rin akong saktan kahit alam mong dapat naging isa kang kaibigan.

Nung mga panahong ikaw at ikaw lang ang kailangan ko, hindi man lang kita mahanap. At kahit alam kong alam mo yon, pinili mong tiisin ako. Ngayon hindi na ko umaasang nandyan ka pa, dahil simula palang nang-iwan ka na.

Itinapon ko na rin ang lahat ng kasinungalingang sinabi mo na ang masakit ay pinaniwalaan ko. Nang sinabi mong importante ako sa yo at hindi mo kayang wala ako, kagaguhan lang yon. Siguro napilitan ka lang sabihin yon, o di kaya, sinadya mo para paasahin ako. Ngayon, lahat ng binitawan mong salita, wala ng halaga. Simple lang ang rason: dahil wala ka ring kwenta.

Wala na rin akong pakialam kung nagustuhan mo man ako o hindi. Ang importante, nagbigay ako ng buong buo at ni minsan ay hindi humingi ng kahit anong kapalit. Kahit papano, naturuan mo akong maging matatag. Natuto na rin akong tumigil sa paghahabol at pag-iyak sa taong manhid na tulad mo

Siguro nga nasira mo na ang lahat sa akin. Ang paninindigan ko, tapang at paniniwala ko, pati ang katauhan ko, pero kaya kong ibangon ang sarili ko at mabuhay ng wala ka. Ako pa rin to. Oras at araw lang ang nagbago.

Ngayon na ang huling beses na sasabihin ko ito sa yo. Ngayon na ang huling pagkakataon na iisipin kita. Lahat ng bagay na dumaan, burado na. Pati buhay ko, bago na. Ngayon na ang huling oras na mamahalin kita. Ngayon na ang tamang oras para sa lahat, para malaman mo kung gaano mo ako sinaktan. Tapos na yon lahat ngayon. Ito na ang huling araw ng paghihirap...Tama na, tapos na. Pero sa huling araw na ito, isa lang ang sigurado ako.

Hindi ito ang huling araw na sinabi ko lahat to.. ;(

Third Eye

Sigurado raw na mararamdaman mo kapag may multong malapit sa iyo. Tatayo ang balahibo sa batok mo... Biglang lalamig ang paligid... Iikot ang tiyan mo... Para kang biglang may kasama. May mararamdaman ka sa paligid mo kahit alam mong ikaw lang mag-isa.

Bata pa lang ako, matatakutin na ako. Takot ako sa dilim, humihina ako kapag mag-isa. Hindi ko rin kayang manood ng mga nakakatakot na palabas sa TV (gaya ng taunang November 1 special ng magandang gabi bayan), o mga pelikula (uso noon ang shake rattle and roll). Ang palagay ko, bakit mo pagdaraanin ang sarili mo sa nakapanlalambot na hilakbot? Mas lalong ayokong makakita, o makaramdam, o makaengkwentro ng multo. Hindi ko yata kakayanin. Baka himatayin ako sa takot. Hindi ko nga maintindihan 'yung mga taong sumasali pa sa mga workshop para buksan ang third eye nila. Bakit di ba? Bakit?! Pero siguro, ako lang talaga 'yun--- kulang sa tapang, liglig ng nerbiyos.

Hindi ko naiwan sa pagkabata ang takot ko sa dilim, at sa multo. Sa paglaki ko, nadagdagan pa nga ang mga takot ko--- tumaba, magka-cancer, bumagsak sa mga klase ko, at marami pang iba. Pero higit sa lahat ng mga ito, ang magmahal at masaktan. Natuklasan ko na hindi gaya ng takot ko sa mga multong ni hindi ko nga alam kung gawa sa hamog, o sa usok, o basta gawa lang ng imahinasyon ko--- mas nakapanghihina, mas nakapanghihilakbot pala ang magmahal at masaktan. Naranasan ko na iyon. Ang magmahal, mawalan, at halos mabaliw sa sakit. Nang mawala ka sa 'kin para akong sira-ulong ayaw maniwala at ayaw tumanggap, parang praning na ipinipilit sa sariling "babalik siya.... babalik siya."

May mga namamatayan ng kapamilya o kaibigan na sa tindi ng pangungulila, hinihiling nila na magmulto ang namayapa na. Hindi na mahalaga kung kahibangan ito--- mabigyan lang ng kahit isa pang pagkakataon na makausap o masilayan man lang ang mahal sa buhay na inagaw na ng kamatayan.

Nang nawala ka, handa akong ibigay ang lahat, ang kahit ano, bumalik ka lang kahit sandali. Kahit sa anong paraan. kahit isang maikling text lang, o e-mail, o friendster message. Maramdaman ko lang na kahit tapos na ang lahat, mahalaga pa rin ako sa iyo. Pero walang dumating. Ni hindi ka man lang nagparamdam. Kahit na parang ritwal ko nang tinatawag ang pangalan mo gabi-gabi, wala. Wala ka na talaga. Naging mas madali nga ang pagtanggap sa pumanaw nating pagkakataon, pero kasabay nito, mas naging mapait naman ang aking pag-aayuno.

Tuloy ang buhay. Kailangan e. Natuto akong magmahal ng iba at unti-unti ring nawala ang lungkot. Naniniwala rin naman akong mayroon akong karapatang maging masaya, at mas gusto kong ngumiti kaysa umiyak. Nariyan naman ang ala-ala mo, nariyan ang pag-ibig na kahit kailan ay hindi ko na maibibigay sa iba bukod sa iyo. Pero sabi nga ng idol kong si Sharon Cuneta, "once you love someone, you never stop loving them. you just love them in newer ways." (mula sa "kung ako na lang sana"). Habang nagmamahal ako ng bagong pag-ibig, patuloy pa rin kitang minamahal. Alam ko iyan. Naroon na rin siguro ang kaalamang dahil patay na nga ang panahon natin sa paningin ni kupido, hindi ko na kailangan buhayin pa ang sakit. Tanggap ko na. Paminsan minsan nga, dinadalaw pa ng diwa ko ang mga nakakalat na lapida ng ating nakaraan. Kapag nakakarating ako sa mga lugar na noo'y nakasama kita, kapag naririnig ko ang mga awit na pinili ko para sa 'ting dalawa--- para na rin akong nagtitirik ng kandila at nag-aalay ng bulaklak sa ala-ala mo.

Hanggang sa nagmulto ka. P*ksh*t.

Ang sabi nila, hindi tumatawid sa kabilang buhay ang mga espiritung may mga hindi pa tapos na misyon sa mundong ito. Pakiramdam nila, may mga transaksyon pa sila sa kanilang buhay na kailangang isara at maisakatuparan. Ang iba nga raw, hindi pa tanggap na patay na sila kaya ayaw pa umalis. palutang-lutang sila, patuloy ang "buhay", ginagawa pa rin ang mga pinagkakaabalahan nila noon. Ang iba naman, sadyang naghahasik ng takot at pangamba. Sadyang gustong makarinig ng mga tili at makakita ng nasindak na mga mukha habang nagsasabog sila ng lagim.

Simpleng text lang, umikot ang mundo ko. Hindi ko alam kung magdiriwang ako o manlulumo. Nakakatuwang nakakatakot e. Sa tagal ng panahon na hinintay kong maramdaman ka, hanggang sa nalimutan ko na nga kung bakit, hindi ko na alam kung ano ang reaksyon ko. Pero, napatunayan ko noon na totoo pala: kapag minulto ka, tatayo ang balahibo sa batok mo, manlalamig ka, iikot ang tiyan mo, at sigurado ka sa presensiya ng multo sa paligid mo.

"Nabuhay" kang muli sa mundo ko. Lagi ka na namang nariyan sa haraya ko. Pa’no, dumalas ka mag-text, tumatawag ka pa, paminsan minsan nagkakape pa tayo’t tumatawa habang nilulunod ang ating mga sarili sa venti mocha frap with mint syrup. Matagal na panahon akong nangulila ako sa iyo, kaya ang saya saya saya ko sa tuwing nariyan ka. Kahit paminsan-minsan. Kahit paunti-unti. Dahil nga mahal naman kita, tinanggap ko ang pagmumulto mo. Sabi ko, wala naman sigurong masama, pakiramdam ko pa nga ang tapang ko. Hinayaan ko nang bukas ang third eye ng puso ko.

Lubos na sana ang magiging kasiyahan ko kung tuluyan ang iyong pagbabalik... pero lagi ka rin namang nawawala. Hindi ko alam kung bakit ginagawa niyong mga multo iyon, parang gustong gusto niyong nagpaparamdam, manggugulat, tapos mawawala naman. Hindi ka naman nagtatagal sa mga dahilang ikaw lang ang nakaaalam. Noong simula hinihintay pa kita lagi, pero nakakapagod rin. Mahirap pala 'yun. Mahirap pala magmahal ng kaluluwa--- hindi kita mahawakan, hindi kita mayakap, hindi kita mahalikan. Malamig na hangin na lang ba talaga ang magiging katumbas ng pag-ibig ko?

Para sa mga taong may kakayahang makakita ng mga espiritu at ibang nilalang, wala raw ibang mas maiging gawin kundi tanggapin ito. Sumpa man o biyaya, hindi na mahalaga. May dahilan lahat ng bagay sa mundo. Baka nga paraan na rin ng Diyos na buksan ang ikatlong mata't ikaanim na pandama ng ilang tao sa mundo... mabigyan man lamang ng pagkakataon ang mga alagad ng kabilang buhay na marinig at maintindihan.

Mahal pa rin kita. Pakiramdam ko, alam mo naman iyon e, kaya ka nga matapang magmulto. Pero magkaiba na tayo ng mundo, marami nang nagbago. Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan mong magparamdam gayong wala ka na rin namang kayang gawin na paraan upang tuluyang magbalik, upang muling mabuhay sa mundo ko. Nang-aasar ka lang ba talaga sa pagdalaw mo? Kung hindi, ano ba ang "unfinished business" mo? Ano bang maitutulong ko? Sapat na ba sa iyo ang ganito--- ang mahalin natin ang isa't isa sa magkabilang mundo, sa magkaibang paraan? Iyon lang kasi ang maibibigay ko. At alam ko... hanggang du'n lang rin ang kaya mo.

Patuloy na tatakbo ang buhay ko. At sa tuwing mumultuhin mo ako, ngingiti na lang ako. Oo, tatayo pa rin ang mga balahibo ko sa batok, manlalamig at iikot pa rin ang tiyan ko... Pero hindi na ako matatakot.

Hindi ka totoo.

Patawad

Ayokong hanapin mo ako dahil sa hindi mo ako makita, (malabo) dahil sa hindi mo ako maramdaman.(malabo pa rin)

Nitong nagdaang mga araw, nagbabago ako ng anyo. Isa akong yelo, na nakakulong sa bakal na puno ng kalawang. Hindi tumatakbo ang oras. Paano ako makakawala nang hindi natutunaw? Nang hindi nadudumhan?

Kung dumating ang oras na maghahanap ka, puntahan mo ang nagliliparang alikabok. Isa ako sa kanila. At kung sakaling mapuwing ka, isipin mong ako ang pumupuwing sa 'yo para di ka masaktan. Gusto kong maramdaman mo ang aking presensya nang hindi ako nakikita.

Kung madaan ka sa mga halaman, 'wag kang kukuha ni isang dahon man lang, baka ako ang iyong mapitas, malulungkot ako.

Pag ninais kong muling magbagong anyo, (ayoko pa) 'wag kang umasang makita ako, mag-iiba ako ng pormat disenyo.

Kung mapadaan ka sa umaagos na tubig, damhin mo iyon ng iyong mga palad. Wag mong punasan, isipin mo ako, hayaan mong matuyo at saka ako maglalaho.

Isipin mo lang akong tumatawa, tulad ng lagi kong ginagawa. Isipin mo lang akong tinotopak, at tawagin mo akong baliw, hindi pa rin ako masasaktan, tulad ng dati.

Hindi mo man ako makita, hindi ako lalayo. Magbago man ako ng anyo, ako pa rin ako. 'Wag mo na akong hanapin dahil hindi ako nagtatago, pero hindi ako magpapakita. Hayaan mong lumipas ang panahon...hanggang sa naisin kong ilapit ang langit sa aking puso...doon lang ako magiging malaya.




*hindi ako lumilimot, at hindi ako lilimot. gusto ko lang maglakbay ng walang anino...ng walang kasaysayan

para sa isang kaibigan. patawad.

This time i'll be Neil Armstrong

No one would believe I touched the moon.

You are not one who would kiss the earth. Your life is spent dancing with the stars. And you know nothing but warmth in the cradle of the sky.

Hovering over the world
giving it light upon the night
always there yet never quite.

Long have I looked upon your face, one I never thought I would recognize. Mocked by the length of day, I would whisper lullabies to the wind, begging the world to fall asleep. So that you would return and I could once again serenade you with my gaze.

Even I was caught by surprise when finally you smiled back at me. For I am one used to the stifling solitude that is my destiny. So much that I find comfort in absolute stillness and only find my way in blinding darkness. That was how I fell in love with the night and come to know you.

And so it was that with a wicked twist of fate, or maybe it was just my strange fixation with pain, that I found myself yearning for nothing but a place in the heavens with you. It is a ridiculous impossibility only a recluse of my naive tolerance for tragedy could find absolute fascination in.

I therefore cannot blame the world, even with all my malice, for not being able to undersand. For I also can never come to terms with how they can fail to stumble in the dark because of your gentle light and never give you so much as simple acknowledgement of your presence. And I want to laugh for I was at least less occupied with my shadow to look to the reason it was cast.

No one will understand. And so it is no surprise that no one will find it less easier to believe that not only did I touch the moon but that you touched me back. And you did more than just that. You enfolded me with your passion and wooed me with poetry that would humble romance itself.

But the universe is as it would, and even Mother Nature will not find it in her heart to find me a spot in the infinite sky near you. So that the only way for us to be together is for you to leave your home in the heavens. But as much as I want to spend the rest of my waking moments with the whole of your being, I can never bear the thought of tearing you away from the sky. The world will never hear a word of it but I know you're ready to return all your light to the sun because you believe in the humility of my tiny glow. Nevertheless, we choose to stick it out where we are placed--tormentingly distant from each other.We both know that the world will blame me if you do step down to earth. And just like me, it pains you more to be the cause of that suffering than to have to wait for eternity to end just watching me from afar.

And so we wept our own goodbyes. I promise to keep singing love letters to the wind hoping the breeze of my heart will reach you. And you vow to always shower me with light enough to fill the world, knowing I'm there, awake in the slumber of our fate.

So it is that the world will end and they never would believe that everything is the way they all want it to be because of our great sacrifice. No one would ever believe because no one will ever know. They would hear my soulful songs and feel the footsteps of your light among them but they will never know that you are the notes of my melodies and I'm the reason you look upon the earth.

No one will ever believe I touched the moon.

It started with a crash

It started with a crash.

I guess everything somehow starts out this way, that, as mortals with brains that can only grasp so much, we're just not aware of the complexities of nature and physics and everything that we know that influence the lives of men around this blue sphere we call Earth.

Things colliding with varying degrees of force, it is in the heart of everything. It is in the heart of both creation and destruction. (Though it is said that matter cannot be created or destroyed; only transformed from one form into another, or so states the Law of Conservation of Matter, yet one can only be skeptical about these "Laws". So in this piece, with your permission, I move to suspend this Law and thus I continue with my almost incoherent rambling.)

Everything in this world is borne out of things bumping and smashing into each other. Immense quantities of energy are produced by the swirling, chaotic dance of atomic particles crashing into one another. Lives are ended when bullets and shrapnel run into vital organs.

The universe is one big bumper car ride and more often than not, these collisions leave marks that would last us for the rest of our forsaken lives. (I'm not really bitter, just being borderline psychotic, neurotic, and manic-depressive but not bitter. No, Good heavens, NO.)

This epiphany happened when your existence first crashed into my reality. You are a bowling ball bringing disorder to the orderly group of ten pins that is my life. You suddenly appeared without warning, very much like Germany's blitzkrieg invasion of Europe, and there's no way in hell that your commanding presence could go unnoticed. And like a Frenchman caught with his drawers around his ankles, a muffled "Sacre bleu!" was all I can utter in the face of such inevitability.

Pretty much like introducing a bullfrog to an alien ecosystem, everything was thrown off balance. Every routine, every habit, schedule, every time table I've planned you turned conveniently to crap. Instead of being alarmed, I was drawn even more so to that magnificent source of distraction, destruction and pain.

My days were soon filled with the constant bickering (You always looked so cute whenever you're annoyed so I tried to piss you off as best as I can), the smug swagger you'd do after I've given up and surrendered to your whims, the shrill, ear-piercing shriek as you sang, and the way you playfully smack the back of my neck for no apparent reason. Curiously though, these are the high points of my day.

Despite the harrowing carnage that you've wrought, I started to rebuild around you. I made you the agora of my new metropolis, very much akin to how a tree's bark grows over a deeply-driven nail.

Oblivious to the painful fact that deeply-driven nails can be forcefully removed, leaving the bark disfigured, and dying.

As sudden as your arrival was your departure, effectively transforming everything in my world into one beautiful, putrid, decrepit, twisted and twitching mass of emotional trauma. Such was your power over me. Someone who didn't take bull from anybody, you turned into a sniveling little boy. Someone who defied authority, you made into an obedient machine. Yet something tells me that I wouldn't want it any other way.

Now I believe, neurotic as it may seem, our time together was really brief, almost a split of a split second in a cosmic time scale of the universe. As instant as the moment of contact a bullet shares with a wall before ricocheting away. (Though some walls are lucky enough that some bullets get stuck). Our encounter was so brief and quick and instant that it shouldn't really matter. To further dwell on it is just a waste of time, oxygen and brain cells.

Why the title then? Why all the talk about crashes, collisions and impacts?

You are a 460mm shell fired off the massive guns of the legendary WWII battleship Yamato.

I am a wall of the first little pig's flimsy straw house.

And while you have decimated and obliterated me completely,

I wasn't able to manage even the slightest dent on you.